متن طرح مجلس در الزام دولت به شکایت از هالیوود، از انشای یک بچه مدرسه‌ای، ابتدایی‌تر است. انگار نه انگار که تهیه‌کنندگانش، قانونگذار این مملکتند. متنی تهی از هر متانت و اقتضای حقوقی‌ای. آقایان! طرح قانونی مجلس با بیانیه‌نویسی و شعاردهی وسط راهپیمایی متفاوت است.
شکایت از هالیوود؟ هالیوود نام منطقه‌ای از یک شهر است. مثل آن است که دولت آمریکا از منطقه جوادیه یا کاووسیه تهران شکایت کند. امید است فکر نکرده باشید هالیوود سازمان سینمایی وزارت ارشاد آمریکا است.
مجموعه‌ای از مهم‌ترین و بزرگترین استودیوهای فیلمسازی آمریکا در منطقه هالیوود قرار دارند. پس اگر قرار بر شکایت است، باید از یک موسسه حقوقی یا شخص حقیقی شکایت کرد، نه منطقه.
در جایی از طرح‌تان، هالیوود را تهیه‌کننده برنامه‌های تلویزیونی آمریکا هم دانسته‌اید! شبکه‌های تلویزیونی با استودیوهای فیلمسازی فرق دارند.
سال 91 مدیریت وقت سازمان سینمایی، وکیلی فرانسوی استخدام کرد تا از سازندگان آرگو شکایت کند. برای آن‌که از نتیجه طرح‌تان مطلع شوید، هفت سال به عقب برگردید.
ما شهروندان این دیار، شما را به مجلس نفرستاده‌ایم که با طرح‌های فضایی، وقت و هزینه و نوبت‌ها را حیف کنید. شما وکیل ما هستید که بر اساس واقعیت‌ها و مطالعات تخصصی، به مطالبه و نظارت و تقنین بپردازید، نه خیال‌پردازی‌هایی که به جایی نمی‌رسد.
سینماگران ما، بهترین نماینده‌های فرهنگی در بازتاب تصویر واقعی ایران و مهار تصویرگری‌های کژتابانه دیگران هستند. تقویت جایگاه صنفی، معیشتی، بیانی، فنی و فرهنگی این عرصه، بهترین راه حل برای اعتلای این رسانه مهم است. به جای طرح‌های فضایی بی در و پیکر، پشتوانه حقوقی سفیران فرهنگی ایران در سینما باشید که این به حقیقت و واقعیت بسی نزدیک‌تر است.
لطفا فیلم ببینید، داستان بخوانید، موسیقی بشنوید، نمایش تماشا کنید، گالری‌های نقاشی و هنرهای تجسمی بروید. تدوین قانون درباره هنر، قبل از هر چیز، درک از هنر می‌طلبد. درک از هنر نیز در مواجهه و لذت بردن از هنر حاصل می‌شود، و نه خواندن چهار خط از چهار فقره گزارش و بولتن و بریده جراید.
مهرزاد دانش
