نکاتی در خصوص رزمایش سپاه و اقدام اخیر ترامپ

نکاتی در خصوص رزمایش سپاه و اقدام اخیر ترامپ

سپاه پاسداران، 26 دیماه در رزمایش موشکی پیامبر اعظم 15 با بیش از ده فروند موشک بالستیک ، اهداف از پیش تعیین شده را با دقت تمام هدف قرار داد.

در این رزمایش خانواده موشک های فاتح حضور داشتند و در یک زمان به سوی اهداف پرتاب گشتند .

همچنین پرنده های بدون سرنشین به بمباران اهداف دشمن فرضی به صورت دقیق پرداختند ؛ نکته مهم، پهپاد انتحاری سپاه بود که توانست هدف تمرینی را که یک لانچر 3 تایی موشک ضد هوایی بود نابود کند.

به نظر می رسد پیام این رزمایش بیش از همه متوجه ایالات متحده و همچنین رژیم صهیونیستی بود، زیرا پایگاه های ارتش آمریکا در فواصل نزدیک ایران حضور دارند و سپاه نیز به همین دلیل در مانور دیروز موشک میانبرد استفاده نکرد و تمرکز این یگان بیش از پیش، روی حجم آتش و دقت اصابت به اهداف بود.

در مورد پیام ویژه ایران به رژیم صهیونیستی نیز باید گفت مشابه موشک ها و پهپادهای استعمال شده توسط سپاه در تمرین روز گذشته ، در اختیار گروههای مقاومت در لبنان ، سوریه و عراق قرار داده شده و همین امر کابوس ارتش اسرائیل است.

زیرا استراتژی فوق ، فاصله لحظه پرتاب تا اصابت را به شدت کاهش میدهد و همچنین پراکندگی لانچرها در جغرافیای گسترده تر ، قابلیت شناسایی آنها را به شدت کم می کند.

 مهم این که آمریکا در روزهای گذشته ابوفدک محمداوی از مسئولان عالی حشدالشعبی و بنیانگذار یگان موشکی این جنبش را در لیست تحریم های خود قرار داد.

نکته دیگر تصمیم بسیار خطرناک ترامپ در خصوص تحت نظارت قرار دادن اسرائیل توسط سنتکام بود.

اقدام فوق الذکر معنایش اینست که هر گروه یا کشوری بخواهد با رژیم صهیونیستی به نبرد بپردازد، عملا با سنتکام ( ستاد فرماندهی آمریکا در خاورمیانه ) مواجه می گردد که البته پیام های مهمی در بطن خود دارد که در ذیل بدان اشاره خواهد شد.

 این اقدام نشام داد رژیم صهیونیستی برخلاف ادعاهای فرماندهانش ، مستقلا قابلیت دفاع از خود در برابر تهدیدات را ندارد تا جایی که علنا تحت الحمایه نظامی آمریکا در می آید.

 سران رژیم صهیونیستی احتمالا تصور می کنند که جوبایدن همانند ترامپ از آنان پشتیبانی نخواهد کرد بنابراین با کمک لابی قدرتمندشان در واشنگتن، مترصد آنند تا زیرساخت حقوقی و قانونی لازم برای دفاع مستقیم نظامی آمریکا از خود در برابر تهدیدات را فراهم کنند.

 تصمیم ترامپ به وضوح اثبات کننده این ادعاست که برتری نظامی اسرائیل در برابر همسایگانش از بین رفته  در صورتی که طی 73 سال اخیر این رژیم به تنهایی این قابلیت را داشت در مواجهه با انواع چالش ها، از موجودیت خود حفاظت کند.

 با اتمام دولت کنونی آمریکا،  احتمالا صبر استراتژیک جمهوری اسلامی و متحدانش در قبال دولت یهود پایان پذیرد. ایران در سالهای اخیر با صبوری تمام زیرساخت های لازم را در سوریه ، لبنان ، عراق و یمن برای هدف قرار دادن شهرهای فلسطین اشغالی آماده کرده است و ارتش اسرائیل نیز به خوبی این تهدیدات را درک کرده و برای اولین بار سیستم دفاع موشکی پاتریوت را به جهت حفاظت از  بندر ایلات ، در این شهر مستقر کرد. 

 برآورد کارشناسان مسائل سیاسی و نظامی نشان می دهد  کاملا محتمل است که رژیم صهیونیستی  درسال 2021 با محور مقاومت وارد نبرد شود و به همین دلیل علاوه بر اتحاد با کشورهای عربی مخالف ایران ، سعی دارد پای آمریکا را نیز به ماجرا بکشاند. البته بعید می نماید که رئیس جمهور جدید آمریکا در دفاع از این رژیم مستقیما دستور دخالت نظامی را صادر کند.

 در نهایت نگارنده معتقد است رزمایش موشکی سپاه در روزهای پایانی دولت ترامپ احتمالا نشان دهنده پایان یافتن استراتژی تدافعی ایران در سالهای اخیر است و در طی ماههای آینده اتفاقات مهمی در منطقه غرب آسیا رخ عیان خواهد کرد.

علیرضا تقوی نیا

شکاف در جامعه آمریکا؛ زخمی که درمان نخواهد شد

شکاف در جامعه آمریکا؛ زخمی که درمان نخواهد شد

از سال 1861 که جنگ‌های داخلی آمریکا شدت گرفت، چنین شکاف عمیقی در جامعه آمریکا بی‌سابقه بوده است. در آن سالها ایالت‌های شمالی و جنوبی در دو دنیای متفاوت از یکدیگر زندگی می‌کردند و هیچ چسب و گرهی نمیتوانست آن‌ها را برای تشکیل ایالات متحده در کنار یکدیگر قرار دهد. 
سرانجام این اختلافات بی‌شمار در سبک زندگی و نوع دیدگاه باعث شد تا جنگی بزرگ میان ایالت‌های شمالی به رهبری آبراهام لینکن و 11 ایالت جنوبی به رهبری جفرسون دیویس شکل بگیرد. جنگی چهار ساله که با پیروزی شمالی‌ها به پایان رسید. 
فیلم سینمایی بر باد رفته که بر اساس رمانی به همین نام، به نویسندگی مارگارت میچل تهیه شده به خوبی گویای وضع جامعه آمریکا در آن سالهاست. 
اختلافات فرهنگی، مذهبی، نژادی و نوع دیدگاه مردم ایالات جنوبی و شمالی بعد از جنگ داخلی آمریکا هیچگاه در هم آمیخته نشد و اختلافات موجود همچنان در پیکره حزب بندی‌های آمریکا قابل مشاهده است. 
کشته شدن جرج فلوید توسط پلیس آمریکا مجددا آتش اختلافات در میان آمریکایی‌ها را بر افروخت. اعتراضات پر تعداد سیاهپوستان و حامیان حزب دموکرات، گویای خشم بخشی از جامعه آمریکا از نظام موجود و ناکارآمد دانستن آن در برقراری عدالت اجتماعی بود. 
اما ماجرا به همین جا ختم نشد با نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 در آمریکا، دو نامزد حزب دموکرات و جمهوری خواه از بروز تقلب احتمالی پرده برداشتند و اتهاماتی را به یکدیگر نسبت دادند.

همین موضوع، باعث تقویت شایعه تقلب در میان مردم شد و جو برای اعتراضات احتمالی بعد از اعلام نتایج فراهم شد. 
بعد از انتخاب بایدن به عنوان رئیس جمهور منتخب مردم آمریکا، همانطور که پیش بینی می‌شد، دونالد ترامپ نتیجه انتخابات را نپذیرفت و حامیان خود را به اعتراضات گسترده خیابانی فراخواند. 
اوج اعتراضات حامیان ترامپ را می توان در تسخیر کنگره آمریکا مشاهده کرد. تسخیر کنگره آمریکا به دست مخالفان به خوبی نشان داد که بخش دیگر جامعه آمریکا نیز از نظام موجود آمریکا بیزارند و معتقدند که سیستم آمریکا دیگر نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای آنان باشد. 
آمریکا در چند ماه اخیر با دو دسته اعتراضات متفاوت رو به رو شده است. دسته اول سیاهپوستان و مهاجرانی که در برابر ظلم و تبعیض نژادی در پی قتل جرج فلوید به خیابان آمدند و دسته دوم سفیدپوستان و حامیان ترامپ که در پی اعلام نتایج انتخابات به خیابان آمدند و ناکارآمدی لیبرال دموکراسی را فریاد زدند. 
دو قطبی ایجاد شده در آمریکا هیچ راه درمانی ندارد. روی کار آمدن بایدن نه تنها نمیتواند مشکلات آمریکا را حل کند، بلکه مشکلات آن را دوچندان خواهد کرد. در چهار سال آینده و در دوره ریاست جمهوری جو بایدن باید منتظر اعتراضات گسترده مردم و مرگ تدریجی رویای آمریکایی باشیم. فقر، مشکلات اقتصادی بی‌سابقه، بیماری کرونا و وجود گسترده سلاح عواملی هستند که مانند کاتالیزور ایالات متحده را به ورطه نابودی سوق می دهند. 
آنچه مشخص است،  لیبرال دموکراسی آمریکا ترک برداشته است و آب در حال نشت به درون کشتی تایتانیک است. دیر نیست زمانی که شکوه و جلال آمریکا در دریای ظلم و ستم این رژیم جنایتکار غرق شود.

 

 فردین ساریخانی

اظهارات رامنیِ جمهوری خواه در باب ترامپ

اظهارات  رامنیِ جمهوری خواه در باب  ترامپ

 

میت رامنی ، سناتور جمهوری خواه ، اواخر روز پنجشنبه تلاش رئیس جمهور ترامپ در فشار آوردن به مقامات جمهوری خواه برای برگرداندن نتایج انتخابات را محکوم  و آن را به عنوان "غیر دموکراتیک ترین" اقدامی دانست که تاکنون توسط رئیس جمهور مستقر انجام شده است.

 

رامنی در طی توئیتی اینگونه ابراز داشت که تصور یک اقدام بدتر و غیر دموکراتیک تر از سوی رئیس جمهور مستقر یعنی ترامپ بسیار سخت و دشوار به نظر می رسد.

 

ترامپ از مجلس سنا و همچنین مسئولان حاضر در کاخ سفید خواسته است که در روز جمعه در کاخ سفید با او دیدار کنند.

 

در حال حاضر تقریباً همه جمهوری خواهان کنگره از ترامپ حمایت کرده  و از رد ادعاهای او در باب تقلب امتناع ورزیده اند.

 

https://www.washingtonpost.com/nation/2020/11/20/mitt-romney-trump-undemocratic-republicans-election/?utm_campaign=wp_main&utm_medium=social&utm_source=twitter

بایدن می‌گوید تحریم اصلاح‌طلبان ترجمه می‌کنند گشایش اقتصادی!

بایدن می‌گوید تحریم اصلاح‌طلبان ترجمه می‌کنند گشایش اقتصادی!

 تونی بلینکن، مشاور سیاست خارجی جو بایدن و گزینه احتمالی وزارت امور خارجه در مصاحبه با شبکه سی‌بی‌اس گفت: «اگر بایدن به قدرت برسد و اگر ایران به اجرای کامل تعهداتش بازگردد، آمریکا هم چنین خواهد کرد. اما ما از آن (برجام) به عنوان یک سکو استفاده خواهیم کرد، با متحدان و شرکای خود همکاری خواهیم کرد تا آن را تقویت و بلندمدت‌تر کنیم.

به این ترتیب زمینه بهتری برای «فشار جمعی» علیه سایر فعالیت‌های بی‌ثبات‌کننده ایران فراهم می‌شود و اطمینان حاصل می‌شود که وقتی بحث این فعالیت‌ها به میان آمد، این ایران است که منزوی می‌شود، نه آمریکا». مشاور بایدن صراحتاً از تشدید فشار علیه ایران به منظور دائمی کردن محدودیت‌های هسته‌ای کشورمان و تعمیم خسارت محض برجام به دیگر حوزه‌ها از جمله توان موشکی و قدرت منطقه‌ای ایران سخن گفته است.
 

همصدایی مشاور بایدن با ترامپ و پمپئو
این اظهارنظر دقیقا تکرار اظهارات ضدایرانی ترامپ و پمپئو است. مقامات ارشد دولت ترامپ بارها تاکید کرده بودند که باید محدودیت‌های برجامی ایران دائمی شده و برجام موشکی و منطقه‌ای نیز به آن اضافه شود.
 

با این وجود، رسانه‌های زنجیره‌ای با ذوق‌زدگی به استقبال اظهارات مشاور سیاست خارجی بایدن رفته ولیکن به دلیل بی‌صداقتی با مردم، اظهارات وی را تحریف و سانسور کردند. رسانه‌های مدعی اصلاحات با‌ اشاره به اظهارات بلینکن نوشتند: «نامزد وزارت خارجه دولت بایدن: از بازگشت به برجام حمایت می‌کنم»! این رسانه‌ها تاکید مشاور بایدن مبنی بر تشدید فشار علیه ایران و همصدایی وی با ترامپ و پمپئو را سانسور کردند.
 

جهت مشاهده ادامه مطلب اینجا کلیک نمایید...

تفاوت بایدن و ترامپ به روایت تصویر

تفاوت بایدن و ترامپ به روایت تصویر

ترامپ با حسرت تلفن ایران رفت

ترامپ با حسرت تلفن ایران رفت
 

سیدحسن نصرالله طی سخنانی به مناسبت «روز شهید» گفت: «آنچه در انتخابات ایالات متحده اتفاق افتاد افتضاح دموکراسی است و موضوع فقط مربوط به ترامپ نیست بلکه حزب جمهوریخواه است.»

«برای بررسی حقیقت آنچه به عنوان یک الگو تبلیغ می‌شود، باید از انتخابات ایالات متحده درس بگیریم.» 

«برای ما نتایج انتخابات امریکا هیچ تغییری در منطقه ایجاد نمی‌کند، زیرا همه آن‌ها برای محافظت از اسرائیل می‌جنگند.»

«تنها اولویت ثابت و مطلق امریکایی‌ها محافظت از «اسرائیل» و حفظ برتری نظامی آن است.»‌

دبیرکل حزب‌الله به بحث شکست ترامپ از این جهت که او به ترور سردار سلیمانی افتخار می‌کند نیز اشاره کرد و گفت: «من خیلی خوشحالم از شکست و سقوط ذلیلانه ترامپ به‌خصوص به خاطر افتخار کردنش به شهادت سردار ما (شهید قاسم سلیمانی) که حتی در تبلیغاتش هم به این جنایتش افتخار می‌کرد. من هم نمی‌توانم خوشحالی خودم را پنهان کنم از اینکه مردم خودش او را ذلیل کردند.»

نصرالله که بعد از ترور سردار سلیمانی گفته بود «ترامپ و دار و دسته‌اش خواهند فهمید کاری انجام دادند هم منطقه را باختند و هم انتخابات را» تأکید کرده که دولت ترامپ، بد‌ترین دولت امریکا از نظر وقاحت و جنایت و دچار خودبزرگ بینی در برابر دیگران به خصوص هم پیمانان‌شان، بود. او گفته که از درس‌های انتخابات امریکا و سقوط ترامپ، این است که امریکا قدرتی ندارد و اراده ما قوی‌تر است. دبیرکل حزب‌الله به تلاش‌های رئیس‌جمهور امریکا برای کشاندن ایران به پای میز مذاکره اشاره کرد و گفت: «ترامپ در حالی ممکن است برود که در حسرت تلفن مسئولان ایرانی باقی ماند.»
 

این 2 ماه را آماده‌ایم
دبیرکل حزب‌الله لبنان با اشاره به بحث‌هایی که بعد از اخراج وزیر دفاع امریکا از پنتاگون انجام شده، گفته «از کسی مثل ترامپ، هر احتمالی در زمان باقی مانده از مسئولیتش وجود دارد.»

«برکناری وزیر دفاع امریکا از سوی ترامپ ممکن است به اقداماتی در داخل یا خارج از امریکا مرتبط باشد.»

نصرالله تأکید کرده که ما یک محور مقاومت باید در این دو ماه کاملاً احتیاط کنیم. محور مقاومت باید برای پاسخ به هر حماقتی از سوی امریکا یا اسرائیل آماده باشد. دشمن اسرائیلی بسیار مضطرب است و متوجه شده که به لطف معادله طلایی، ارتش، مردم و مقاومت، دستش در لبنان باز نیست.

تمام توطئه‌ها علیه مقاومت و سلاح آن از سال 2005 تا امروز ناکام مانده است و پس از شکست تلاش‌های آن‌ها برای ایجاد فتنه، امریکایی‌ها پروژه خود را از سه سال پیش برای تحریک محیط مقاومت در برابر آن آغاز کردند.
 

تمایل برای عادی‌سازی دروغ است
نصرالله درباره مذاکرات ترسیم مرز‌های زمینی و آبی لبنان با رژیم صهیونیستی بر رویکرد مقاومت در این خصوص تأکید کرد: «ما قبلاً گفتیم که مقاومت وارد مسئله تعیین مرز‌های زمینی و دریایی با رژیم اشغالگر نمی‌شود، زیرا این مسئولیت دولت است. ما قبلاً بر لزوم محدود کردن مسئله ترسیم مرز‌ها فقط به موضوع فنی تأکید کردیم. به تازگی یک علاقه خاص از سوی امریکا در مسئله تعیین مرز‌ها با طرف اسرائیلی پدید آمده است.

دبیرکل حزب‌الله با بیان اینکه مذاکرات فقط برای تعیین مرز‌ها است و نه مقدمه برای موضوع دیگری گفت: برخی تلاش کردند مسئله ترسیم‌ها را به عنوان آغازی برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل پیوند دهند و این سخنان هیچ ارزشی ندارند. او گفت که رژیم صهیونیستی به دنبال نفت و گاز در بلوک‌های دریایی مورد مناقشه با لبنان است و اگر این رژیم مانع از دستیابی لبنان به منابع طبیعی شود، لبنانی‌ها نیز باید مانع آن‌ها شوند. صحبت در مورد تمایل حزب‌الله برای عادی‌سازی روابط با «اسرائیل» فقط دروغ و جعلی است و شایسته انکار ما نیست.

قمارکردن تندرو ها با فرستادن پمپئو به سنا

قمارکردن تندرو ها با فرستادن پمپئو به سنا

 

قانونگذاران طرفدار فشار حداکثری بر ایران از علاقه وزیر امور خارجه مایک پمپئو برای کاندید شدن در سنا پرده برداشتند.

آنها هدف پمپئو از کاندید شدن را کسب امتیاز برای دولت ترامپ و فشار حداکثری و از بین بردن توافق هسته ای با تهران می دانند.

 

چندی پیش وزارت امور خارجه با توجه به  بخشی از یک نظر حقوقی داخلی را که می گوید آمریکا با اینکه از برجام خارج شده است حق اعمال مکانیزم ماشه را دارد، درخواست فعال کردن این بند از توافق 2231 را به سازمان ملل ارسال کرد.

 

در همین اثناء نیز سناتور تد کروز از ایالت تگزاس اعلام کرد که حمایت خود را از استیون بیگن که نامزد خدمت به عنوان مرد شماره دو وزارت خارجه است را برخواهد داشت.

 

این عمل کروز در مورد بیگن نه تنها کاندیداتوری وی را برای این سمت بخطر می اندازد بلکه وزارت امور خارجه را در صورت کناره گیری پمپئو جهت سناتوری کنزاس وارد چالش جدیدی می کند.

 

درصورت نبودن بیگن احتمالاً نفر بعدی که بطور موقت به این پست خواهد رسید دیوید هیل می باشد که در جریان استیضاح ترامپ از شهادت دهندگان علیه وی بود.

 

این قضیه سوالات جدیدی را در مورد آینده پمپئو به عنوان برترین دیپلمات آمریکا مطرح میکند. پمپئو، نماینده سابق کنگره و رئیس ترامپ در سازمان سیا، ماه هاست که مشغول کارهای تبلیغاتی در ایالت خود برای کسب صندلی در سنا می باشد. هرچند که مقامات هنوز این قضیه را بصورت جدی اعلام نکرده اند.

 

این موضوع علاقه شدید جمهوری خواهان برای از بین بردن توافق هسته ای پس از یک سال از خروج امریکا را نشان می دهد. نظر حقوقی وزارت امور خارجه در هفته های اینده توسط کروز و دیگران مورد استفاده قرار خواهد گرفت که با استدلال به آن اعمال فشار توسط مکانیزم ماشه را برای امریکا  امری قانونی میدانند.

 

کروز نامزدی بیگن، نماینده ویژه امریکا در امور کره شمالی را تا زمان روشن شدن موضوع ایران در سازمان ملل را بعقب انداخته است. کروز متحد کنونی کاخ سفید و یکی از تندرو ترین نفرات در خصوص قانونگذاری علیع ایران می باشد.

 

جان سولیوان، معاون فعلی وزیر امور خارجه، بعنوان سفیر آمریکا در روسیه انتخاب شد. مقام بعدی که مقام سوم می بشاد، هیل است که علیه ترامپ شهادت داده است و اینگونه پس از رفتن پمپئو سمت وی به هیل خواهد رسید. او قضیه برکناری ماری یوانوویچ از سمت سفیر آمریکا در اوکراین را روشن کرد و تصمیم این وزارتخانه بر عدم حمایت از وی را فاش کرد.

 

پس از این اتفاقات و احتمال آمدن هیل بر سر کار بود که وزارت امور خارجه تصمیم گرفت در مورد ایران هرچه سریع تر مکانیزم ماشه را فعال کند.

 

در این خصوص کروز و برخی از طرفداران موضوع مکانیزم ماشه عنوان کرده اند که استدلال لازم جهت فعال کردن مکانیزم ماشه را دارند و ارائه خواهند داد.

 

ترجمه : محمد محمدی پور

https://apnews.com/article/a9befc75d569d97c82f18d164cc3283d

https://www.usnews.com/news/world/articles/2019-12-15/iran-hawks-win-a-key-concession-from-trump-administration

الکترال کالج؛ فرشته نجات دوباره برای ترامپ؟

الکترال کالج؛ فرشته نجات دوباره برای ترامپ؟

 

انتخابات ریاست جمهوری 2020 ایالات متحده آمریکا را بی شک باید یکی از حساس ترین انتخابات این کشور دانست که با توجه به تأثیرات فزاینده این کشور در احوالات سایر کشورها،‌ به طور حتم در مرکز توجهات بسیاری از کشورهای همسو و ناهمسو با منافع آمریکا نیز قرار دارد.

 

آنچه که به طور کلی ذات انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا را حائز موقعیتی متمایز از سایر انتخابات مشابه در دیگر کشورها می سازد، یک سیستم ویژه برای گزینش ریاست جمهوری است که خاص این کشور بوده و مشابهی در سایر نقاط جهان ندارد. سیستمی که قادر است کاملا به صورت قانونی فردی را به عنوان رئیس جمهور منتخب ایالات متحده معرفی نماید که در حقیقت گزینه انتخابی اکثریت رأی دهندگان آمریکایی نبوده است. برای درک بهتر این موضوع بهتر است نگاهی مختصر و گذرا به این سیستم انتخاباتی داشته داشته باشیم.

 

فرایند انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده

بطور خلاصه باید گفت که انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده یک روند نسبتا طولانی (حدود یکسال) است. هر کسی که در آمریکا متولد شده باشد به شرط 14 سال متوالی زندگی در آمریکا و دارا بودن حداقل 35 سال سن می­ تواند بطور مستقل و یا از جانب یکی از احزاب نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود. اما با توجه به هزینه های سرسام آور انتخابات ریاست جمهوری، مستقل ها و احزاب کمتر شناخته شده و یا دارای طرفدار اندک شانسی برای پیروزی نهایی (و حتی شرکت در مناظرات) در طی این روند را نخواهند داشت و رقابت اصلی و جدی صرفا بین دو نماینده از احزاب جمهوری خواه یا دموکرات انجام می شود که این امر برای آمریکا یک سیستم دو حزبی را پدید می آورد که در مرکز بحث ما در اینجا قرار می گیرد.

در مرحله نخست که بخش اعظم روند طولانی این انتخابات را به خود اختصاص می دهد، هر یک از نامزد ها باید در انتخابات مقدماتیِ درون حزبی که در تمام 50 ایالت‌ آمریکا برگزار می‌شود به پیروزی دست یابد که این کار به دلیل گستردگی نیازمند حمایت و پشتوانه مالی قابل توجهی می باشد. خروجی این انتخابات درون حزبی و مقدماتی یک نماینده از جانب آن حزب خواهد بود که در روز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آرا را به خود اختصاص می دهد و در صورت برنده شدن، برد او برابر با پیروزی آن حزب تلقی می شود. حساسیت انتخابات در طی فرایند رأی گیری به اوج خود می رسد، زیرا در این هنگام است که یک سیستم گزینش خاص سر بر می آورد.

در روز انتخابات ریاست جمهوری که همیشه در اولین سه‌ شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر برگزار می شود، رئیس جمهور و معاون او انتخاب می­ شوند. این انتخاب بر اساس سیستم موسوم به الکترال یا گزینشگر صورت می‌گیرد و اگر چه اسم نامزدها توسط مردم در برگه‌ های اخذ رأی نوشته می‌شود، اما مردم در عمل به طور مستقیم به رئیس‌جمهور و معاون او رأی نمی‌دهند؛ به این معنی که رای‌دهندگانِ هر ایالت؛ فهرستی از گزینندگان رئیس‌جمهور (الکتورها) را انتخاب می­ کنند که تعداد آن‌ها برابر با تعداد سناتورها به علاوه نمایندگانی است که آن ایالت در کنگره دارد. به مجموع گزینندگان در آمریکا سه گزیننده یا الکتور از واشنگتن‌دی‌سی (که ایالت محسوب نمی گردد) نیز افزوده می شوند تا در نهایت تعداد گزینندگان به 538 نفر برسد. تعداد سناتورها برای هر ایالت ثابت یعنی دو سناتور است اما آنچه که متغیر می­باشد تعداد نمایندگان کنگره است که بر اساس جمعیت متفاوت بوده و از این جهت اهمیت ایالات پرجمعیت نمایان می­ شود. این گزینندگان به تعدادی که برای هر ایالت تعیین شده است، از سوی هر حزب در طی فرایندی درون حزبی انتخاب می گردند.

آرای گزینندگان به "الکترال" شهرت دارد و مجمعی که این کار را انجام می دهد نیز مجمع گزینندگان یا الکترال کالج (Electoral college) نامیده می شود. نامزدی که بتواند در نهایت 270 رای الکترال ارائه شده از سوی مجامع گزینندگان را به خود اختصاص دهد، نام او به عنوان پیروز نهایی انتخابات رئیس جمهوری اعلام می گردد.

 الکتورهای مربوط به هر ایالت که نامزد انتخاباتی آنها بیشترین آرای مردمی را کسب کرده و اصطلاحا با توجه به آرای مردمی در آن ایالت پیروز شناخته شده، اندکی پس از انتخابات در مرکز آن ایالت گرد هم می‌ آیند و آرای خود را برای نامزدی که بیشترین آرای مردم را در آن ایالت کسب کرده‌ به صندوق می‌اندازند. برای مثال اگر ایالت X ، تعداد 25 رای الکترال داشته باشد و حزب B در رقابت با حزب A در این ایالت بیشترین آرای مردمی را کسب کرده باشد، در این حالت 25 الکتور معرفی شده از سوی حزب B که مردم در هنگام رای دادن آنها را نیز انتخاب کرده اند، گرد هم آمده و رای می دهند.

 الکتورها در این هنگام غالباً خود را از پیش ملزم به رأی دادن به نامزد حزب می‌کنند اما امکان دارد که برخی از آنها رای دیگری بدهد که البته مواردی از این قبیل بسیار نادر است. با این حال برنده نهایی در اکثر ایالات با روشی خاص تعیین می گردد.

48 ایالت از بین 50 ایالت آمریکا، بر اساس روش "همه مال برنده یا همه آرا از آن برنده است" (winner-takes-all) عمل می کنند. برای مثال بر اساس این روش در ایالت کالیفرنیا که بالاترین میزان آرای الکترال (55 رای) را در اختیار دارد، نامزدی که بالاترین آرای مردمی را به دست آورده باشد، نتیجه نهایی آرای الکترال آن ایالت را نیز در نتیجه از آن خود می کند. با این وجود دو ایالت نبراسکا و مین بر اساس قوانین ایالتی خود در این بین استثنا بوده و آرای الکترال در آنها از این روش پیروی نکرده و هر رای الکترالی که ارائه می شود به همان صورت به مجموع آرای الکترال آن نامزد اضافه می شود.

با توجه به روش "همه مال برنده"، تمامی آرای الکترال در یک ایالت خاص در سبد نامزدی که مردم در آن ایالت به او اعتماد کرده اند قرار می دهند، ولو اینکه این اعتماد با اختلاف یک رای مردمی نسبت به رقیب پدید آمده باشد. اما در اینجا می تواند یک اتفاق عجیب رخ دهد که در سیستم های انتخاباتی در سراسر دنیا نظیری ندارد و آن هم این است که یک شخص ممکن است مجموع آرای مردمی بالاتری داشته باشد، اما به دلیل کسب مجموع آرای الکترال کمتر رقابت را به حریف واگذار کند. اتفاقی که چندین بار در تاریخ ایالات متحده رخ داده و دو مورد از آن نیز در قرن 21 بوده است. همچنین جدیدترین مورد مربوط به سال 2016 است که هیلاری کلینتون نامزد دموکرات ها با سه میلیون رای مردمی بیشتر، در آرای الکترال رقابت را به دونالد ترامپ نامزد جمهوری خواهان باخت تا بار دیگر اهمیت و جایگاه آرای الکترال بیش از پیش در مرکز توجهات قرار گیرد. اما این موضوع چطور ممکن است؟ چطور امکان دارد فردی با محبوبیت مردمی کمتر برنده انتخابات شود؟ برای درک این موضوع به تصاویر زیر دقت کنید.

 

 

شکل 1. آرای مردمی (popular vote) در انتخابات سال 2016شکل 1. آرای مردمی (popular vote) در انتخابات سال 2016

شکل 2. آرای الکترال دریافتی در سال 2016 به تفکیک ایالات پیش از اعمال روش "همه مال برنده"

شکل 3. برنده نهایی آرای اکترال در سال 2016 به تفکیک ایالات پس از اعمال روش "همه مال برنده"

در شکل 1، آرای مردمی مربوط به انتخابات سال 2016 نشان داده است. بخش قرمز نمودار دایره ای در هر ایالت مربوط به آرای مردمی به نامزد دموکرات و بخش آبی مربوط به نامزد دموکرات است. البته بخش زرد و خاکستری نیز مربوط به احزاب یا جریانات سوم هستند که به دلیل آرای بسیار پایین خارج از بحث ما می باشند.

شکل 2 نشان دهنده آمار آرای الکترال پیش از اعمال روش "همه مال برنده" در سال 2016 است. برای مثال، در ایالت کالیفرنیا که دارای 55 رای الکترال است، پس از اینکه حزب دموکرات طبق شکل 1 بیشترین آرای مردمی را کسب کرد، 55 الکتور منتخب این ایالت که در نتیجه­ آرای مردمی باید از حزب دموکرات انتخاب شده باشند، آرای خود را که در بردارنده نام نامزدهای پست ریاست جمهوری و معاون اوست را ارائه می دهند که بر اساس شکل 2 هر 55 رای به نام هیلاری کلینتون ارائه شده است. مثالی دیگر از چنین امری را طبق اَشکال برای حزب جمهوری خواه در ایالتی مانند اوهایو با 18 رای الکترال شاهد هستیم. اما با دقت در شکل 1 می توانیم مواردی خاص را نیز مشاهده کنیم. به عنوان مثال در ایالت واشنگتن که دارای 12 رای الکترال می باشد و در آرای مردمی حزب دموکرات در آن پیشتاز بوده و در نتیجه حق رای الکترال به الکتورهای حزب دموکرات اختصاص خواهد داشت، طبق شکل 2، آرای دریافتی الکترال برای این ایالت بدین شرح است:‌ هیلاری کلینتون 8 رای، پاول (از حزب جمهوریخواه) 3 رای و فیث اسپاتت ایگل[1] (از حزب دموکرات) 1 رای. این نوع رای دادن نشان دهنده این است که اعضای مجمع الکتورال در این ایالت که قطعا همگی از اعضای حزب دموکرات هستند و انتظار می رفت تا به هیلاری کلینتون رای دهند، در 4 مورد رای متفاوتی را ارائه کرده اند. به چنین الکتورهایی که نظری بر خلاف رای مردمی ارائه می دهند در اصطلاح الکتور عهد شکن یا Faithless Elector گفته می شود. همچنین در شکل 2 نمونه های دیگری از این مورد را می توان در ایالات هاوایی و تگزاس نیز مشاهده کرد.

همچنین شکل 3 نیز نشان دهنده برنده نهایی آرای اکترال در سال 2016 به تفکیک ایالات پس از اعمال روش "همه مال برنده" است. البته با دقت در شکل در منتهی الیه راست در بالا و مشاهده ایالت مین می توان خطوطی قرمز را بر روی زمینه آبی این ایالت دید که با رجوع به آرای موجود در شکل 1 و با توجه به نکته ذکر شده در بالا در مورد عدم بکارگیری روش "برنده همه را می برد"، تا حدودی بر اساس آرای مردمی 4 الکتور این ایالت از تلفیق حزب دموکرات و جمهوری خواه انتخاب شده اند که نتیجه آن ثبت نهایی سه رای الکترال برای کلینتون و یک رای نیز برای ترامپ است. 

پس بطور کلی می توان گفت که در 48 ایالت آمریکا (به جز نبراسکا و مین که در بالا به آنها اشاره شد) برنده نهایی آرای الکترال کالج در آنجا کسی می­باشد که بر اساس نمودارهای دایره ای موجود در شکل آرای مردمی بالاتر و در نتیجه بواسطه مجمع الکترال حزبی که از آن برآمده آرای الکترال را از آن خود ساخته است.

اما این روند میتواند وضعیتی را بوجود آورد که در نهایت یک نامزد در عین اینکه مجموع آرای مردمی بالاتری دارد، اما به دلیل عدم کسب آرای الکترال کافی (270 رای) بازنده شود. این وضعیت در زمانی روی می دهد که یک نامزد در برخی از ایالات پر جمعیت رای مردمی بسیار بالاتری را نسبت به رقیب خود کسب کرده باشد. برای مثال در سال 2016 در ایالت کالیفرنیا[2]، کلینتون حدود 8.75 میلیون (61.7%) و ترامپ نیز 4.48 میلیون (31.6%) رای را به دست آوردند که حاکی از 4.27 میلیون اختلاف در آرای مردمی به نفع کلینتون است. اما نکته ای بسیار مهم وجود دارد. با اینکه در اینجا یک اختلاف بیش از چهار میلیونی به نفع کلینتون وجود دارد، اما آنچه که در نهایت از نتیجه این آرا قرار است کسب شود صرفا رسیدن به آرای الکترال است و بعد از آن پرونده آرای مردمی با هر میزانی که بوده بسته می شود. یعنی کلینتون چه با اختلاف هزار رای، چه با اختلاف چهار میلیون رای و حتی چه با اختلاف ده میلیون رای مردمی در برابر ترامپ در این ایالت، می توانست برنده هر 55 رای الکترال این ایالت شود. چنین اختلاف قابل توجهی با توجه به شکل 1 در ایالت هایی مانند نیویورک و ایلینوی نیز قابل مشاهده است. به همین دلیل است که وقتی مواردی از این دست در کل ایالات متحده در کنار یکدیگر تجمیع می شوند، در مجموع یک اختلاف آرای مردمی حدود سه میلیونی به نفع کلینتون در برابر ترامپ را بوجود می آورند، اما به دلیل اینکه ترامپ توانسته (و لو در رقابتی بسیار نزدیک در آرای مردمی) حداقل آرای الکترال یعنی 270 رای را در طی رقابت در سایر ایالات به دست آورد، به عنوان پیروز معرفی می شود، هر چند محبوبیت عمومی او کمتر از رقیب بازنده باشد!

از این رو، آنچه که در پیش بینی های پیش از انتخابات برای پژوهشگران دارای اهمیت است پیش بینی احتمالات در مورد آرای الکترال است. برای مثال اگر در نظر سنجی ها مشخص شود که در انتخابات 2020 ساکنان کالیفرنیا همچنان قرار است به دموکرات ها اعتماد کنند، 55 رای الکترال در پیش بینی ها به نام نامزد آنها یعنی بایدن نوشته خواهد شد و یا اگر چنین امری برای مثال در ایالت تگزاس برای ترامپ فرض شود، 38 رای الکترال ترامپ نیز برای ترامپ تصور خواهد شد.

این پیش بینی ها مبتنی بر نظر سنجی هایی است که اقبال عمومی نسبت به هر یک از احزاب در هر یک از ایالات را بر آورد می کنند. نتیجه نظر سنجی ها همیشه برای تمامی ایالات دارای قطعیت بالا نیست. همچنین بر خلاف برخی از ایالات که پایگاه سنتی این دو حزب تلقی می شوند، بسیار از ایالات ممکن است در طی هر چهار سال چرخش هایی داشته باشند. آرای خاکستری که در بسیاری از اوقات تصمیم خود را تا روز اخذ رأی ممکن است به تعویق بیاندازند، می­ توانند برآورد بسیاری از نظر سنجی ها و پیش بینی ها را تغییر دهند و با ایجاد یک جهش در آرای یک نامزد، کاری کنند که آرای الکترال از آن او شود.

یکی از موارد بسیار مهمی که بسیاری از این نظر سنجی ها مشخص می کنند، برآورد یک طیف گوناگون از احتمالات است و صرفا به دنبال تعیین قطعیت ها نیستند. همین احتمالات که خود دارای جزئیات فراوانی می باشند، منبعی قابل توجه برای پژوهش های پیش-انتخاباتی محسوب می شوند که می توانند رفتار و گرایشات انتخاباتی رای دهندگانی که چندان هم شفاف نیستند را بررسی نمایند.

 

پیش بینی ها در مورد آرای الکترال 2016 چه می گفتند؟

 پیش بینی های گوناگونی انجام شدند که اکثریت آنها کلینتون را پیروز انتخابات معرفی می کردند که به اختصار به برخی از پیش بینی های تخصصی در این باره اشاره می شود. سایت معروف fivethirtyeight در صفحه ای که به پیش بینی های انتخاباتی 2016 اختصاص داده است[3]، تا روز انتخابات در 8 اکتبر، شانس پیروزی کلینتون را 71.4 (نیویورک تایمز نیز یک شانس بسیار بالای 85 درصدی را برای کلینتون در نظر گرفته بود[4]) و شانس پیروزی ترامپ را 28.6 پیش بینی کرده است. این سایت همچنین 302.2 رای الکترال را به کلینتون و 235 رای برای ترامپ فرض کرده است. آرای مردمی هم 48.5% برای کلینتون و 44.9% برای ترامپ پیش بینی شده است (که با توجه به نتیجه انتخابات این مورد تقریباً صحیح می باشد).

همچنین سایت دیگری که به طور تخصصی به بررسی انتخابات در ایالات متحده می پردازد 270towin است. این سایت نیز در صفحه مربوط به انتخابات سال [5]2016، از احتمال 322 رای الکترال برای کلینتون و 216 رای برای ترامپ سخن گفته است، احتمالی که تا حدودی می تواند نزدیک به پیش بینی fivethirtyeight در نظر گرفته شود. اما چه اتفاقی می افتند که کاملا برعکس پیش بینی های صورت گرفته، ترامپ 306 به 232 (مطابق شکل 3) برنده نهایی انتخابات می شود؟ آرای الکترالی که در نهایت کلینتون کسب کرده، از آرایی که احتمال می رفت ترامپ کسب کند نیز کمتر است.

 

نیویورک تایمز به فاصله دو روز پس از انتخابات در یادداشتی می نویسد که پیروزی دونالد ترامپ تقریباً بر خلاف هر پیش بینی بزرگی بود. این امر باوری مبنی بر اینکه تجزیه و تحلیل انبوهی از داده ها می تواند به درستی وقایع را پیش بینی کند تضعیف کرد. رأی دهندگان نشان دادند که تجزیه و تحلیل­ های مربوط به پیش بینی و به ویژه پیش بینی در مورد انتخابات، تا چه اندازه یک علم نوپا است: برخی از افراد ممکن است با تصور پیروزی هیلاری کلینتون به اشتباه افتاده باشند، زیرا برخی از پیش بینی ها فاقد زمینه ای بودند که حاشیه خطاهای گسترده را توضیح می دهند. علاوه بر خطاهای نظرسنجی، متخصصین حوزه داده می گویند که ضعف ذاتی مدل های انتخابات ممکن است باعث بروز برخی از خطاهای پیش بینی شود. قبل از یک انتخابات، پیش‌بینی‌ ها از ترکیبی از نظرسنجی‌های انجام شده در گذشته و همچنین داده‌های نظر سنجی جدید برای پیش‌بینی احتمال پیروزی یک نامزد استفاده می‌کنند.[6]

 

پیش بینی ها در مورد آرای الکترال 2020 چه می گویند؟

بهتر است پیش بینی های آرای الکترال 2020 را در درجه اول در همان دو سایتی که در بالا ذکر شد بررسی کنیم. سایت fivethirtyeight، در مورد انتخابات 2020، تا تاریخ 26 آگوست شانس پیروزی بایدن را 70 و شانس پیروزی ترامپ را 30 درصد پیش بینی کرده است. 317 رای الکترال را برای بایدن و 221 رای برای ترامپ فرض کرده و در ادامه آرای مردمی هم 52% برای بایدن و 46% برای ترامپ پیش بینی شده است.[7]

اگر درست به چهارسال قبل برگردیم و داده های مربوط به پیش بینی در چنین روزی یعنی 26 آگوست 2016 را در این سایت ببینیم با این اعداد روبرو می شویم: شانس پیروزی کلینتون 81.1% و شانس پیروزی ترامپ 18.9؛ آرای الکترال کلینتون 340 و آرای الکترال ترامپ 198؛ آرای مردمی کلینتون 48.5% و آرای مردمی ترامپ 42%.

سایت دیگر یعنی 270towin  تا تاریخ 25 آگوست 2020 پیش بینی فعلی خود را لحاظ کرده، اما در مدلی خاص و بر خلاف سایت پیشین، تفکیکی را در محاسبات خود لحاظ کرده است که در شکل زیر قابل رویت است.

 

 

شکل 4. پیش بینی آرای الکترال تا تاریخ 24 آگوست 2020[8]

 

در نقشه بالا طیف رنگ های مختلفی قابل رویت است. رنگ آبی پر رنگ و قرمز پر رنگ  نشان دهنده ایالت هایی است که در آنها دموکرات ها و جمهوری خواهان (آبی برای دموکرات ها و قرمز برای جمهوری خواهان) بطور مطمئن پیروز خواهند شد(safe). رنگ آبی و قرمز معمولی نشان دهنده ایالت هایی است که در آنها به احتمال زیاد دموکرات ها و جمهوری خواهان پیروز می شوند (likely). ایالت هایی که با رنگ آبی و قرمز کمرنگ نشان داده شده اند نیز حاکی از ایالت هایی هستند که گرایش در آنها نسبت به دموکرات ها یا جمهوری خواهان تا حدودی بیشتر است (lean). همچنین برخی از ایالت ها با رنگ های خاکستری نشان داده شده اند که نشان از قرار گرفتن این ایالت ها در وضعیت toss-up دارد. در چنین وضعیتی رقابت بسیار تنگاتنگ است و نمی توان پیش بینی کرد که در نهایت گرایش آرای مردمی به چه سمتی میل خواهد کرد. اگر وضعیت toss-up را در نظر نگیریم و ایالت هایی که برای هر یک از احزاب با سه طیف رنگی مشخص شده اند را لحاظ کنیم، 278 رای الکترال برای دموکرات ها و 169 رای الکترال برای جمهوری خواهان تا بدین تاریخ لحاظ می شود.

 

در نهایت؛ آیا اتفاق انتخابات سال 2016 دوباره رخ می دهد؟

در انتخابات سال 2016 با اینکه دونالد ترامپ هم در اکثریت قاطع نظرسنجی ها و پیش بینی های مراکز معتبر و هم در آرای مردمی از رقیب خود هیلاری کلینتون بازنده محسوب می شد، اما در نهایت به لطف الکترال کالج ها پیروز شد. به هر حال آنچه که اهمیت دارد الکترال کالج ها هستند و برنده این مارتن را تقسیم همین 538 رای الکترال مشخص خواهد کرد. اما آیا آرای الکترال دوباره می توانند فرشته نجات ترامپ شوند؟

با اینکه برآوردها و پیش بینی ها شانس ترامپ را کمتر از سابق ارزیابی می کنند، اما آنچه که هنوز بسیار اهمیت دارد زمان باقی مانده تا روز انتخابات است. قطعا  تمرکز تیم ترامپ بر روی ایالت هایی خواهد بود که در نقشه موجود در شکل 4 در محدوده رنگ های قرمز و آبی کمرنگ و بطور خاص در زمره toss-up قرار دارند.

بی شک تیم بایدن هم تمام تلاش خود را در این ایالت های حیاتی و تعیین کننده نتیجه که قرار است برنده نهایی را معرفی کنند بکار خواهند بست، اما ترامپ از یک مزیت فوق العاده برخوردار است که بایدن فاقد آن است؛ هر چه باشد ترامپ در حال حاضر رئیس جمهور است و دست او برای ایجاد تحولاتی به نفع خود بازتر!

از آنجایی که تعداد آرای الکترال در ایالت های مختلف متفاوت است، پس با توجه به شکل 5، ایالت هایی از قبیل فلوریدا، آریزونا، اوهایو و کارولینای شمالی که هنوز پیش بینی ها درباره آنها درنگ کرده اند و مجموع آرای الکترال آنها نیز قابل توجه می باشد، از اهمیت بالایی برخوردار هستند.

بی شک تمرکز کمپین های انتخاباتی هر دو حزب بر روی چنین ایالت هایی مشهودتر خواهد بود. کار تبلیغات نیاز به صرف هزینه های گزاف دارد که در این زمینه با توجه به ماهیت پشتیبان­ های دو حزب، کفه ترازو به سمت حزب جمهوری خواه سنگینی می کند.

پیش بینی های سال 2016 درباره نتایج انتخابات نشان داد که علی رغم تلاش این تحقیقات برای ارائه یک نظر قابل اطمینان، بسیاری از فاکتورهای پنهان ممکن است در این برآوردها لحاظ نشوند. در نتیجه احتمال اینکه اتفاقی مشابه سال 2016 رخ دهد و ترامپ در عین کسب آرای مردمی بیشتر، در آرای الکترال پیروز شود وجود دارد. به هر حال نباید به هیچ وجه از این دو نکته غافل شد؛ اولا ترامپ در حال حاضر رئیس جمهور است، ثانیا زمان نسبتا زیادی تا روز انتخابات باقی است. بدون شک ترامپ و هم حزبی های او برای ترمیم وجهه او و تخریب وجهه رقیب دست به هر اقدامی خواهند زد.

در پایان می توان اشاره ای به دو پیش بینی نسبتاً متفاوت در مورد نتیجه انتخابات داشت که حاوی نکاتی قابل توجه هستند. پروفسور آلن لیختمن، استاد دانشگاه آمریکایی که به دلیل پیش بینی های دقیق خود در مورد برنده انتخابات ها از سال 1984 شهرت دارد. او اظهار داشته که بایدن ترامپ را شکست خواهد داد. او از سیستمی استفاده می‌کند که از 13 " کلید " پدید آورده که تعیین می کنند چه کسی برنده انتخابات ریاست جمهوری خواهد شد. در سال 2016، لیختمن یکی از معدود پیش‌بینی‌کننده گانی بود که گفت ترامپ رئیس بعدی خواهد بود. چهار سال بعد، او پیروزی بایدن را پیش‌بینی کرد.

اما لیختمن آن را یک رقابت نزدیک دانسته و خاطرنشان می‌کند که عوامل غیرمعمولی وجود دارند که می‌توانند نتیجه را تغییر دهند. این 13 کلید در سیستم او شامل عواملی مانند تصدی گری، آمار و ارقام اقتصادی بلند مدت و کوتاه مدت، ناآرامی های اجتماعی و رسوایی ها و همچنین کاریزمای شخصی نامزدها است. با توجه به سیستم لیختمن، هفت مورد از 13 کلید به نفع بایدن و شش مورد به نفع ترامپ است، که او را به عنوان نامزد حزب دموکرات، یک برتری کوچک برای پیروزی می بخشد. در سال 2000، او پیش‌بینی کرد که ال گور برنده انتخابات خواهد شد. ال گور آرای مردمی را به دست آورد، اما پس از تصمیم دیوان عالی برای جلوگیری از بازشماری آرای انتخاباتی فلوریدا (و چرخش آرای الکترال به سوی بوش با توجه به روش "همه مال برنده")، انتخابات را به جورج دبلیو بوش باخت.[9]

در پیش بینی لیختمن دو نکته بسیار مهم وجود دارد. اول، لیختمن بایدن را تنها با یک مزیت برتر از ترامپ فرض می کند و این امر حکایت از یک رقابت بسیار نزدیک بین دو نامزد دارد. رقابتی که با تلاش و ایجاد اختلافی کوچک در آرای مردمی هر ایالت، می تواند یک اختلاف بزرگ در مجموع آرای الکترال را همانند سال 2016 پدید آورد. دوم، اذعان لیختمن به اینکه این کلیدها می توانند جابجا شوند. یعنی ممکن است در اثر اتفاقاتی که می تواند در طی مدت باقی مانده تا انتخابات روی دهد، مکان ترامپ و بایدن در این سیستم تغییر کند و ترامپ را در نهایت پیروز انتخابات اعلام نماید.

 پیش بینی دیگر توسط یک پروفسور علوم سیاسی به نام استونی بروک ارائه شده که به طور صحیح 5 انتخابات از شش انتخابات ریاست جمهوری از سال 1996 را بطور صحیح پیش بینی کرده است. بر خلاف لیختمن، او معتقد است که ترامپ 91 درصد شانس پیروزی در انتخابات نوامبر 2020 دارد. این مدل توانسته نتیجه را برای 25 انتخابات از 27 انتخابات از سال 1912، با توجه به داده های موجود از هنگام آغاز انتخابات مقدماتی درون حزبی، به درستی پیش بینی کند. این مدل همانند سیستم ابداعی لیختمن پیروزی ترامپ را در 2016 پیش بینی کرده بودند. نکته بسیار خیره کننده ای که در این مدل به چشم می خورد این است که این مدل نه تنها پیروزی ترامپ را پیش بینی می کند، بلکه آرای الکترال ترامپ که در سال 2016 تعداد آنها 306 بود را به 362 رای در سال 2020 در پیش بینی خود افزایش داده که جای تأمل دارد.[10]

نکته مهمی که در این مدل نیز به آن اشاره می شود تأکید ویژه بر روی آرای الکترال است. در حقیقت این مدل به دست آوردن آرای مردمی بیشتر توسط بایدن را منکر نمی شود، بلکه با در نظر گرفتن واقعیت موجود، آنچه که با توجه به آن برنده نهایی معرفی خواهد شد را لحاظ می کند، یعنی آرای الکترال.

این تقریبا همان چیزی است که در 19 آگوست نشست مجازی مجمع ملی حزب دموکرات نیز به آن اشاره داشت. او در این نشست اظهار می دارد که بایدن می تواند با سه میلیون رای بیشتر، بازنده انتخابات باشد[11] (اشاره به وضعیت خود در سال 2016). همچنین در اظهار نظری دیگر چند روز بعد به بایدن توصیه می کند که در شب انتخابات و پس از بسته شدن پرونده آن تحت هیچ شرایطی شکست را نپذیرد.[12]

به عنوان یک نتیجه کلی از بحث، می توان اینچنین گفت که از این دو اظهار نظر هیلاری کلینتون نیز می توان اینچنین برداشت کرد که اولا کلینتون رقابت بایدن با ترامپ را یک رقابت نزدیک همانند 2016 می بیند و احتمال می دهد که همان وضعیت دوباره رخ دهد و دوما، احتمال می دهد که اتفاقی همانند انتخابات سال 2000 روی دهد و ترامپ همانند جرج دبلیو بوش تلاش کند تا با شیوه هایی پر ابهام قدرت را در دست بگیرد.

در پایان باید گفت که آرای الکترال با توجه به روش "همه مال برنده" که می تواند تأثیری بسیار عمیق در نتایج نهایی داشته باشد، همچنان می تواند به عنوان فرشته نجات ترامپ تلقی شود و در نظر گرفتن یک باخت قطعی برای ترامپ صرفا با تکیه بر نظر سنجی های صورت گرفته (که بسیاری از آنها در 2016 زیر سوال رفتند) که پیشتازی بلا منازع بایدن را نشان  می دهند، نمی تواند چندان عاقلانه و منطقی باشد. زمان باقی مانده، چرخش های بیشتری را در عوامل موثر بر انتخابات نشان خواهد داد.

 

 

 

 

---

[1] Faith Spotted Eagle

[2]https://docs.google.com/spreadsheets/d/133Eb4qQmOxNvtesw2hdVns073R68EZx4SfCnP4IGQf8/htmlview#gid=19

[3] https://projects.fivethirtyeight.com/2016-election-forecast/?ex_cid=2016-forecast

[4] https://www.nytimes.com/interactive/2016/upshot/presidential-polls-forecast.html

[5] https://www.270towin.com/maps/crystal-ball-electoral-college-ratings

[6] https://www.nytimes.com/2016/11/10/technology/the-data-said-clinton-would-win-why-you-shouldnt-have-believed-it.html

[7] https://projects.fivethirtyeight.com/2020-election-forecast/

[8] https://www.270towin.com/maps/consensus-2020-electoral-map-forecast

[9] https://wtop.com/presidential-election/2020/08/2020-prediction-from-professor-who-called-every-election-since-1984/

[10] https://www.independent.co.uk/news/world/americas/us-election/donald-trump-chance-of-winning-election-2020-joe-biden-poll-model-a9609236.html

[11] https://www.republicworld.com/world-news/us-news/biden-can-win-by-3-million-votes-and-still-lose-warns-clinton-at-dnc.html

[12] https://www.politico.com/news/2020/08/25/hillary-clinton-joe-biden-election-advice-401641

پیروزی بایدن در انتخابات چه معنایی برای روسیه خواهد داشت؟

پیروزی بایدن در انتخابات چه معنایی برای روسیه خواهد داشت؟

 

روزنامه «کامرسانت»، چاپ مسکو در تحلیلی نوشت: 

تا برگزاری انتخابات ریاست جمهوری درایالات متحده که برای تاریخ 3 نوامبر (13 آبان ماه) برنامه ریزی شده، تنها حدود سه ماه دیگر باقی مانده و نتیجه آن به نظر می رسد که بیشتر از قبل غیرقابل پیش بینی شده باشد. اگر چند ماه پیش، نظرسنجی‌ها به طور واضح نشان می ‌ داد که "دونالد ترامپ" رئیس جمهوری فعلی از حزب جمهوری ‌ خواه، هیچ رقیب شایسته‌ای ندارد، از ماه ژوئن (خرداد- تیر ماه) "جوزف بایدن" که حق خود برای نامزدی ریاست جمهوری از طرف حزب دموکرات را تضمین کرده، به طور پیوسته و با ثبات از لحاظ محبوبیت، از ترامپ پیشی گرفته است. 

طی هفته‌های اخیر، برتری آقای بایدن به شاخص 8.6 درصد قابل توجه رسیده است و اگرچه این بدان معنا نیست که بطور قطع ایالات متحده در ماه نوامبر رئیس جمهور جدیدی خواهد داشت، ولی روزنامه "کامرسانت" تصمیم گرفته تا بررسی کند پیروزی احتمالی جوزف بایدن 77 ساله، چه نتیجه ‌ای برای روابط آمریکا با روسیه خواهد داشت.  

البته تجربه انتخابات گذشته در ایالات متحده نشان می دهد که جامعه شناسی فریب دهنده ای دارد و اطمینان از پیروزی کسی پیش از موعد غیرممکن است، ولی می توان عواقب مثبت و منفی احتمالی پیروزی بایدن برای روسیه را تجزیه و تحلیل کرد. 

خود بایدن اخیراً مدعی شده که "ولادیمیر پوتین" رئیس جمهوری روسیه نمی خواهد که وی پیروز شود. وی گفته است: «وقتی من معاون رئیس جمهور بودم، چندین بار گفتگوی بسیار شفاف و صریحی با رئیس جمهور پوتین داشتم. و من فکر می کنم، یکی از دلایلی که او نمی خواهد من رئیس جمهور بشوم، این است که او می‌داند که چنین مذاکرات صریحی وجود خواهد داشت.» 

در واقع، کمتر کسی مذاکرات معاون رئیس جمهور سابق آمریکا در مسکو را دوست داشت. بیشترین تحریکات در نتیجه سفر جوزف بایدن به روسیه در ماه مارس سال 2011 بود. در آن زمان، این مهمان عالی رتبه آمریکایی در محل اقامت سفیر آمریکا در مسکو با مخالفان دولت دیدار کرده و آشکارا اظهار داشت که ولادیمیر پوتین نباید برای یک دوره سوم به سمت ریاست جمهوری برسد. شاید منظور فعلی بایدن از "گفتگوهای صریح و شفاف"، دقیقاً همین قبیل دخالت‌های آشکار و بی شرمانه در امور داخلی روسیه باشد. 

خود جوزف بایدن اطمینان دارد که در دوره ریاست جمهوری وی، روابط با روسیه بهتر نخواهد شد. به عنوان مثال، وی اخیراً مدعی شده که سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا به او هشدار داده‌اند که مقامات روس سعی دارند در انتخابات ماه نوامبر مداخله کنند تا مشروعیت آنها را تضعیف کنند. به گفته بایدن، اگر رئیس جمهور شود، مسکو مجبور است "بهای چنین اقداماتی را بپردازد". 

علاوه بر این، بایدن قول داده که برای واردات کالاها از چین و روسیه به ایالات متحده و سایر کشورهای عضو ناتو و همچنین برای مقابله با نفوذ روزافزون روسیه در اروپا و مناطق دیگر محدودیت ‌ ایجاد کند. 

موضوع کنترل تسلیحات و عدم گسترش سلاح‌های کشتار جمعی شاید تنها عرصه ‌ای باشد که از جوزف بایدن می توان انتظار نتایجی به نفع روسیه را داشت. این مسئله قبل از هرچیز به پیمان دوجانبه روسیه و آمریکا در زمینه کاهش و محدود سازی تسلیحات تهاجمی راهبردی (معروف به استارت) مربوط است که ظاهرا دونالد ترامپ به سادگی قصد دارد در فوریه سال 2021 به آن پایان دهد، در حالی‌که مسکو پیشنهاد کرده آن را برای پنج سال دیگر تمدید کنند. رئیس فعلی کاخ سفید شرط تمدید این پیمان را مشارکت چین در مسئله کنترل تسلیحات قرار داده است. بنابراین، سرنوشت این توافقنامه همچنان مشخص و بعید است ظرف شش ماه آینده، این وضعیت تغییری کند.

جوزف بایدن از هم اکنون قول داده است که در صورت انتخاب شدن، پیمان استارت را تمدید خواهد کرد.

البته وضعیت توافقنامه‌های دیگر پیچیده‌تر است. بدین ترتیب، حتی انتخاب جوزف بایدن نیز مانعی برای دونالد ترامپ نخواهد شد تا در 22 نوامبر، ایالات متحده را از پیمان "آسمان باز" خارج کند. این توافق نامه به 34 کشور عضو آن، از جمله ایالات متحده و روسیه اجازه می دهد تا پروازهای شناسایی را بر فراز خاک یکدیگر انجام دهند تا شفافیت و اعتماد متقابل تقویت شود.

این تصمیم دولت آمریکا در پایان ماه نوامبر اجرا خواهد شد و اگر جوزف بایدن بخواهد ایالات متحده را به پیمان برگرداند، مجبور است با کمیته ویژه رایزنی تماس بگیرد. با توجه به اینکه در میان دموکرات‌ها کسانی وجود دارند که درباره مزایای این پیمان برای آمریکا تردید دارند، مسئله بازگشت اتوماتیک وار ایالات متحده به این توافقنامه مبهم است. 

علاوه بر این قطعاً نباید انتظار داشت که روسیه و آمریکا به پیمان نابودی موشک‌های دارای برد متوسط و کوتاه‌تر که ایالات متحده سال گذشته از آن خارج شد، بازگردند. پرونده این پیمان را باید دیگر بسته شده در نظر گرفت، البته دولت جوزف بایدن به صورت فرضی ممکن است آمادگی بیشتری را برای انعقاد توافق نامه‌های جدیدی درباره عدم استقرار چنین موشک ‌هایی در برخی مناطق از جهان نشان دهد. 

در خصوص عدم گسترش تسلیحات هسته‌ای، ستاد انتخاباتی جوزف بایدن از هم اکنون اعلام کرد که وی آماده است تا ایالات متحده را به توافق هسته‌ای با ایران (برنامه جامع اقدام مشترک "برجام") که دونالد ترامپ در سال 2018 بطور یکجانبه از آن خارج شد، بازگرداند.

با این حال، این مسئله چندان آسان نخواهد بود. اولاً، برای اینکه در شش ماه باقی مانده، دولت فعلی آمریکا می تواند اطمینان حاصل کند که هیچ چیز از توافق هسته ‌ای باقی نخواهد ماند. و دوم اینکه، ایران ممکن است شروطی را برای ایالات متحده قرار دهد که طرفین نتوانند به توافق برسند.

به عنوان مثال، "کاظم جلالی" سفیر ایران در روسیه در مصاحبه اخیر خود با روزنامه "کامرسانت" اعلام کرد که بر اساس ارزیابی تهران، خروج واشنگتن از توافق هسته ‌ای برای طرف ایرانی حداقل 200 میلیارد دلار هزینه داشته است و بطور واضح یادآور شد که آمریکایی‌ها اگر بخواهند به برجام بازگردند، باید این ضررها را جبران کنند. 

هرچند دونالد ترامپ دوست دارد تکرار کند که به رغم آنکه او به تبانی با کرملین متهم شده، این دولت وی بوده که سخت ترین تحریم ‌ها را علیه مسکو اعمال کرده، ولی واقعیت این چنین نیست: در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما، افراد حقیقی و حقوقی بیشتری در فهرست تحریم‌های آمریکا علیه روسیه قرار گرفتند.

علاوه بر آن، این باراک اوباما بود که یکی از مهمترین ضربات را به مسکو وارد کرده و اموال دیپلماتیک روسیه در برخی شهرهای آمریکا را مصادره کرده و ده‌ها دیپلمات روس را از این کشور اخراج کرد. 

البته دونالد ترامپ هم در این مسئله به سرعت ‌ در حال پیشروی است و به تازگی تحریم‌هایی را علیه "رمضان قدیروف" رئیس منطقه چچن اعمال کرد، پنج شرکت روسیه را در فهرست سیاه قرار داد و از سرمایه گذاران اروپایی خواسته تا از طرح خط لوله گاز "نورد استریم 2" خارج شوند و تهدید کرده که در غیر این صورت، اقدامات محدودکننده ای علیه آنها اعمال خواهد کرد.

نباید انتظار داشته باشیم که جوزف بایدن تصمیم بگیرد که به طور اساسی در سیاست آمریکا در این جهت گیری  تجدید نظر کند.

دلیل تشدید تحریم‌های ضد روسی در صورت پیروزی جوزف بایدن، ممکن است تعهد مرسوم روسای جمهور دموکرات آمریکایی در به اصطلاح ترویج دموکراسی، دفاع از حقوق بشر و ارزش‌های لیبرال باشد. جوزف بایدن اخیراً در میان کشورهایی که این اهداف را تهدید می کنند، از چین و روسیه نام برد.

دونالد ترامپ مبارزه با چین و نفوذ روزافزون این کشور را یکی از اهداف اصلی نخستین دوره ریاست جمهوری خود اعلام کرده است و در ماه های اخیر هم وی و اعضای دولتش دائماً بخاطر شیوع ویروس کرونا، برای ظلم و ستم علیه مسلمان اویغور و استفاده از شرکت "هواوی" برای جاسوسی، از چین انتقاد کرده‌اند.

مقامات پکن معتقدند که پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات بعید است دریچه‌ای از فرصت‌های راهبردی را برای پیشرفت اساسی در روابط دو کشور باز کند. البته تنش شدید کنونی در روابط دو کشور، در صورت پیروزی جوزف بایدن، فروکش خواهد کرد.

بطور کلی از سیاستمدار باتجربه‌ای مانند جو بایدن که برعکس دونالد ترامپ، همواره تصمیمات منطقی و اصولی می ‌گیرد، انتظار سیاستی به مراتب قابل پیش بینی‌تر می ‌رود. احتمالاً حتی در رویارویی در عرصه فناوری‌های پیشرفته نیز آتش ‌بس برقرار شود و در مجموع  ممکن است دستور کار تعامل با سایر کشورها به طور کلی گسترش پیدا کند.

https://www.kommersant.ru/doc/4432768

واشنگتن‌پست مدعی شد؛ تصمیم ترامپ برای انجام اقدامی که هیچ کدام از روسای جمهور آمریکا از ۱۹۹۲ تن به آن ندادند!

واشنگتن‌پست مدعی شد؛ تصمیم ترامپ برای انجام اقدامی که هیچ کدام از روسای جمهور آمریکا از 1992 تن به آن ندادند!
 

یک روزنامه آمریکایی در گزارشی نوشت که دولت دونالد ترامپ رییس جمهوری این کشور در حال بررسی انجام یک آزمایش هسته‌ای است که از سال 1992 تاکنون بی‌سابقه خواهد بود.

 

روزنامه واشنگتن‌پست در گزارش خود به نقل از یک مقام دولتی و دو منبع آگاه افزود که به نظر می‌رسد این تصمیم با این پیشفرض اتخاذ شده که با منفجر کردن چنین بمبی چین و روسیه به امضای توافقی سه‌جانبه برای محدود کردن تسلیحات هسته‌ای رضایت می‌دهد.

 

دولت ترامپ که از یک توافق مهم کنترل تسلیحات هسته‌ای با روسیه خارج شده و قصد خود را برای خروج از بسیاری از توافق‌های کنترل تسلیحاتی دیگر اعلام کرده، ابراز تمایل می‌کند که واشنگتن و مسکو وارد توافق جدیدی برای منع تسلیحات هسته‌ای شوند که چین را نیز شامل شود.

 

دونالد ترامپ رییس جمهوری آمریکا ماه گذشته در تماس تلفنی با ولادیمیر پوتین همتای روس خود خواستار مشارکت دادن چین در توافق کنترل تسلیحات واشنگتن و مسکو شد. اما چین که در چندین حوزه از جمله  اقتصاد و سیاست و در مسایل تجاری و مسایل مربوط به تایوان، هنگ‌کنگ و وضعیت مسلمانان اویغو در منطقه خودمختار سین‌کیانگ دچار تنش با واشنگتن است، اعلام کرده است که تمایلی برای پیوستن به چنین توافقی ندارد.

 

دولت ترامپ سال 1397 به بهانه نقض «پیمان منع گسترش موشک‌های هسته‌ای دوربرد و میان برد» از سوی روسیه، از این پیمان خارج شد و مسکو نیز در پی این اقدام واشنگتن، توقف پایبندی خود به آن را اعلام کرد.

 

پیمان منع موشک‌های دوربرد و میان‌برد هسته‌ای (INF) مبنی بر منع خرید یا آزمایش موشک‌های زمینی با برد 500 تا 5500 کیلومتر در سال 1987 میان «رونالد ریگان» رئیس جمهوری وقت آمریکا و «میخائیل گورباچف» رهبر وقت اتحاد جماهیر شوروی (سابق) امضا شده بود.

 

شورای فدراتیو روسیه نیز سال گذشته پیش‌نویس طرح قانون مربوط به خروج این کشور از پیمان منع موشک‌های میان‌برد هسته‌ای (INF) را با اتفاق آرا به تصویب رساند و پوتین نیز آن را تائید کرد.

 

دولت ترامپ همچنین اعلام کرده است که تمایلی به تجدید پیمان استارت جدید که در سال 2010 میان آمریکا و روسیه امضا شد، پس از انقضای آن در سال 2021 ندارد؛ این در حالی است که روسیه بر تداوم این پیمان پافشاری می‌کند.

 

آمریکا اصرار داد که توافق‌های منع تسلیحات هسته‌ای که در دوران جنگ سرد میان واشنگتن و مسکو امضا شده، در جهان امروزی و با توجه به ظهور قدرت جدید همچون چین دیگر کارآیی ندارد و باید توافق‌های جدیدی به وجود آید.

 

اما چین ضمن مخالفات با مشارکت خود در هرگونه پیمان منع تسلیحات هسته‌ای، تصریح کرده است که پکن تنها زرادخانه‌ای محدود از تسلیحات هسته‌ای برای مقاصد بازدارندگی در اختیار دارد.

 

آمریکا و روسیه به ترتیب با 6 هزار و 185 و 6 هزار و 490 کلاهک هسته‌ای بیش از 90 درصد از تسلیحات هسته‌ای جهان را در اختیار دارند. چین نیز حدود 290 کلاهک هسته‌ای دارد.

 

مقام‌های چینی خروج ترامپ از پیمان منع موشک‌های دوربرد و میان برد هسته‌ای را به عنوان شاهدی برای غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و دلیل بی میلی پکن به توافق تسلیحاتی با واشنگتن مطرح می‌کنند.