ریشه ی واژه ی «بیعت»، بیع به معنای معامله و خرید و فروش است. در قرآن تعابیر مختلفی در این مورد وجود دارد؛ از جمله، تعبیری در مورد انسان که در یک نوع معامله قرار دارد: «وَالْعَصْرِ؛ إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ»
وقتی دنیا مزرعه باشد، انسان دائم در حال معامله و سود و زیان است. اگر انسان در معامله و سود و زیان است، دین، به معاملات او جهت می‌دهد و جهت دهی آن، بیعت با امام است. در واقع کار دین، جهت‌دهی به معاملات انسان است؛ جهت‌دهی به اینکه در زندگی، فکر، وقت، دلبستگی ها، دغدغه ها و هزینه های مالی‌ات را برای چه مصرف کنی؟ دین جهت می‌دهد که سرمایه های وجودت را به چه کسی بفروشی.
اگر به زندگی ات جهت ندهی، ضرر کردی؛ مثل یخی که دارد آب می‌شود، سرمایه هایت هم نابود می‌شود. چه بخواهیم و چه نخواهیم این جانمان دارد رایگان می‌رود. چه خوب است که جانمان را به دست کسی بسپاریم که هم خوب آن را مدیریت می‌کند و هم دوستمان دارد.
بیعت، این ثمره را هم دارد که وقتی فهمیدی طرف حسابت امام حسین یا امام عصر است، رفتار، زندگی و برخوردت، همه [هر روز بیشتر از قبل] به او متمایل می‌شود.
وعده ما نهم ربیع در سراسر کشور در اجتماع مردمی عید بیعت (پنجشنبه 16 آبان) و تجدید عهد با امام زمان
محل های برگزاری مراسم در کشور بزودی اعلام می‌گردد
