همیشه وقتی به کسی در مورد غیبت کردن تذکر می دهیم یا خدایی نکرده خودمان مرتکبِ غیبت می‌شویم، توجیه مان این است که: دروغ که نگفتم!
در واقع این همان تفاوت غیبت و تهمت است.
اگر کسی چیزی را که در برادر دینی اش پنهان است به دیگران بگوید، چیزی که اگر بشنود، خوشش نیاید، غیبت کرده است.
اما تهمت یعنی چیزی بگویی که نه آشکار و نه پنهان، بلکه دروغ است.
امام صادق فرمودند: «غیبت آن است که درباره برادرت چیزی را بگویی که خدا بر او پوشانده است و اما چیزی را که در وجود او آشکار و ظاهر است، مثل تندخوئی و شتاب‌زدگی (گفتن آن) غیبت نیست. و تهمت آن است که درباره‌اش چیزی بگویی که در او نیست.»
اصول کافی، ج2، ص358
