سه موشک ۲۰۰۰ کیلومتری ایران
دانش طراحی و ساخت سامانه های موشکی بالستیک
شامل سکوها و سیلوهای پرتاب، سوخت، ناوبری موشک، سرجنگی و ... یکی از
بالاترین سطوح دانش و تکنولوژی در کشورهای جهان است. با شروع سال ۱۳۶۳ و
شدت عملیات شهرزنی از سوی صدام، جرقه های استفاده از موشک در ذهن فرماندهان
جنگ زده شد، اما به دلیل آنکه زیرساخت موشکی در کشور وجود نداشت، تعدادی
موشک اسکاد-بی از لیبی خریداری شد و آموزش های مربوط به شلیک آن نیز توسط
سوریه به نیروهای ایرانی داده شد.
در همان زمان و با تلاش شهید «حسن طهرانی مقدم» دو فروند از موشک های
خریداری شده از لیبی در اختیار مجموعه های تحقیقاتی قرار گرفت که با مجاهدت
های شبانه روزی، متخصصین کشورمان موفق به ساخت اولین موشک با استفاده از
فناوری مهندسی معکوس موشک اسکاد-بی شدند.
پس از پایان جنگ، روند توسعه و پیشرفت صنایع موشکی کشورمان در حوزه های
مختلف بالستیک، کروز، هواپایه، دریاپایه و زمین پایه ادامه پیدا کرد و
امروز جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از کشورهای دارای چرخه کامل صنعت
موشکی شناخته می شود و سرریز دانش در این صنعت، به صنایع دیگر کشور مانند
صنعت فضایی نیز صادر شده است.
در طول سال های گذشته، دشمنان نظام و کشور که روزگاری صنعت هسته ای را
بهانه ای برای تحریم و فشار به ملت ایران انتخاب کرده بودند، پس از برجام
نگاه های خود را به سمت صنعت موشکی جمهوری اسلامی ایران چرخانده اند تا
بلکه بتوانند با اعمال فشار و تحریم این ابزار بازدارنده برای دفاع مشروع
از ملت و تمامیت ارضی کشور را از حیز انتفاع ساقط کنند و در دوران پسابرجام
این موضوع که ایران باید بر سر حضور منطقه ای و برنامه موشک های بالستیک
خود پای میز مذاکره بیاید از سوی مقامات اروپایی و آمریکایی به دفعات شنیده
می شود.
آنچه که در سیاست های توسعه صنعت موشکی کشور وجود داشته، دفع تهدیدات در
محدوده ۲۰۰۰ کیلومتری است. بردی که گفته می‌شود همیشگی نیست، اما در حال
حاضر و با توجه به تهدیدات موجود کافی است. از طرفی در نظریه پردازی هایی
که از جانب غربی ها صورت می گیرد، محدودیت برد موشک های ایران در قالب
معاهداتی مانند MTCR و HCOC مورد تاکید آنها است.
موسسه گروه بین المللی بحران، همان موسسه ای که متنی مشابه متن برجام را ۱۴
ماه پیش از حصول آن منتشر کرده بود، در بخشی از گزارشی که به مناسبت دومین
سالگرد اجرای برجام منتشر کرد، آورده است:«در رابطه با برنامه‌ی موشکی
ایران، این کشور می تواند پیمان منع گسترش موشک های بالستیک سال ۲۰۰۲ لاهه
(HCOC) را امضا کند، که ایران را متعهد به مطلع ساختن اعضا پیش از شلیک
موشک های بالستیک و حامل های پرتاب و ارائه اظهارنامه ای سالانه در مورد
سیاست های داخلی مرتبط با این امور خواهد ساخت»
در نطق رئیس جمهور آمریکا برای اعلام خروج از برجام نیز، رئیس جمهور آمریکا
یکی از علل خروج خود از توافق هسته ای را جلوگیری نکردن از برنامه موشکی
جمهوری اسلامی ایران عنوان کرد و حتی مایک پامپئو وزیر امور خارجه آمریکا
روز گذشته با بیان اینکه دیگر نمی توانیم تحمل کنیم موشکی بر بلندای جولان
فرود آید، تاکید کرد: ایران باید برنامه موشک های بالستیک خود را متوقف
کند.
در این راستا سران اروپایی و حتی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا نیز
همواره در موضع گیری های خود، راهبرد مذاکره بر سر مسائل منطقه ای و موشکی
را مطرح کرده اند.
به نظر می رسد هدف غربی ها در پازل طراحی شده از سوی آمریکا و اروپا،
کشاندن جمهوری اسلامی ایران به پای میز مذاکره موشکی و منطقه ای باشد که
مشخصا هدف آن در موضوع موشکی، خنثی کردن اثرگذاری تسلیحات دفاعی کشورمان
باشد که ساز و کار اجرایی آن را نیز در قالب تحمیل معاهداتی چون MTCR و
HCOC در نظر گرفته اند.
در معاهدات یادشده فوق، محدودیت هایی برای ساخت، آزمایش و بکارگیری موشک
های بالستیکی لحاظ شده به طوری که برد موشک‌های بالستیک کشورهای عضو به ۳۰۰
کیلومتر و وزن کلاهک جنگی آنها به ۵۰۰ کیلوگرم محدود خواهد شد. این در
حالی است که برنامه های توسعه موشکی مبتنی بر تهدیدات صورت می‌پذیرد و بر
همین مبنا برد موشک های بالستیک کشورمان در حدود ۲۰۰۰ کیلومتر یعنی بردی که
رژیم صهیونیستی را پوشش می‌دهد، در نظر گرفته شد.
رژیم صهیونیستی به عنوان اصلی‌ترین تهدید کننده امنیت منطقه که بقای آن
مستلزم ایجاد ناامنی است، یکی از تهدیدهای اصلی در ۲۰۰۰ کیلومتری جمهوری
اسلامی ایران است که این موضوع بر اهمیت حفظ برد ۲۰۰۰ کیلومتری موشک‌های
کشورمان می افزاید. بر همین اساس جمهوری اسلامی ایران نیز برای دفع تهدیدات
و تامین ثبات و امنیت منطقه هیچگاه از برد موشک های خود کم نخواهد کرد و
تاکنون توانسته است سه سامانه موشکی بالستیکی قدر، سجیل و خرمشهر با برد
۲۰۰۰ کیلومتر در چرخه دفاعی خود داشته باشد. علاوه بر این، سرلشکر جعفری
فرمانده کل سپاه نیز تاکید کرده است: برد موشک‌های‌مان ۲ هزار کیلومتر است
که البته قابل افزایش است، اما این توان و برد موشکی را برای جمهوری اسلامی
کافی می‌دانیم چون اکثر منافع و نیروهای آمریکایی در شعاع همین برد موشکی
قرار دارند.۱۳۹۶
