الشیعة لم تقتل الحسین (ع) بل آل معاویة قتلوه
للشیعة صفات من لیس فیه هذه فلیس بشیعة
قتل الشیعة وهدم دورهم فی الکوفة
قاتلوه معروفون ولیسوا بینهم شیعة
قتلة الحسین (ع) من شیعة آل أبی سفیان
غارتگران خیمه حسینی از دشمنان حضرت بودند
قتلة الحسین من أعدائه ومبغضیه
قاتلوه من الخوارخ والنواصب
کسانی که به امام حسین (ع) نامه نوشتند
قاتلین مباشر امام حسین (ع)
فرماندهان لشگر عمر سعد از صحابه بودند
پاسخ جدید
پاسخ درست به شبهه
1 - تفاوت مفهوم شیعه در صدر اسلام با مفهوم آن در عصر حاضر
قتل امام حسین (ع) به دستور مستقیم یزید بوده
3 - قتل امام حسین علیه السلام ، توسط شیعیان آل أبی سفیان
2 - قتل امام حسین (ع) توسط نواصب و مبغضان حضرت علی (ع)
4 - حضور اصحاب رسول خدا (ص) در میان قاتلین امام حسین (ع)
اصحابی که در سپاه عمر بودند و در قتل سید الشهداء شرکت داشتند:
1 . کثیر بن شهاب الحارثی
صحابی بودن او
2 . حجار بن أبجر العجلی
شرکت او در کربلا و فرماندهی یک هزار نفر
3. عبد الله بن حصن الأزدی
صحابی بودن او
اهانت او به امام حسین علیه السلام در کربلا
4. عبدالرحمن بن أبی سبرة الجعفی
صحابی بودن او
فرماندهی قبیله اسد و مشارکت او در کشتن امام حسین علیه السلام
5. عزرة بن قیس الأحمسی
صحابی بودن او
نامه نوشتن او برای امام حسین علیه السلام
فرمانده سواره نظام
حمل سر شهدا به سمت ابن زیاد
6 - عبـد الرحمن بن أَبْـزى
7 - عمرو بن حریث
از فرماندهان سپاه
8 - أسماء بن خارجة الفزاری
صحابی بودن او
مشارکت او در کشتن امام حسین
قلع و قمع شدن شیعه در کوفه به دستور معاویه
اکثر کوفیان ، طرفداران خلیفه دوم بودند :
ان الشیعة هم الذین قتلوا الحسین، ذکر محسن الامین: «ثم بایع الحسین من أهل العراق عشرون ألفا غدروا به وخرجوا علیه وبیعته فی أعناقهم وقتلوه». احسان الهی ظهیر ـ الشیعة وأهل البیت: 282، والنص فی اعیان الشیعة: 34.
فهؤلاء هم الشیعة وهذه معاملاتهم وأحوالهم مع أهل البیت الذین یدعون انهم یحبونهم وموالون لهم. احسان الهی ظهیر ـ الشیعة واهل البیت : 280 ـ 282.
أولاً: أن
القول بأن الشیعة قتلوا الحسین علیه السلام فیه تناقض واضح، وذلک لأن شیعة
الرجل هم أنصاره وأتباعه ومحبّوه، وأما قتلته فلیسوا کذلک، فکیف تجتمع
فیهم المحبة والنصرة له مع حربه وقتله؟!
روی الکلینی: عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ × قَالَ: فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ ... مَنْ
کَانَ لِلَّهِ مُطِیعاً فَهُوَ لَنَا وَلِیٌّ وَ مَنْ کَانَ لِلَّهِ
عَاصِیاً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلَایَتُنَا إِلَّا
بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ .
الکافی ج : 2 ص : 74 ح 3 .
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَوَّلِ × قَالَ: کَثِیراً
مَا کُنْتُ أَسْمَعُ أَبِی یَقُولُ لَیْسَ مِنْ شِیعَتِنَا مَنْ لَا
تَتَحَدَّثُ الْمُخَدَّرَاتُ بِوَرَعِهِ فِی خُدُورِهِنَّ وَ لَیْسَ مِنْ
أَوْلِیَائِنَا مَنْ هُوَ فِی قَرْیَةٍ فِیهَا عَشَرَةُ آلَافِ رَجُلٍ
فِیهِمْ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ أَوْرَعُ مِنْهُ .
الکافی ج : 2 ص : 79 ح 15.
ولو سلَّمنا جدلاً بأن قتلة الحسین کانوا من الشیعة، فإنهم لما اجتمعوا لقتاله فقد انسلخوا عن تشیعهم، فصاروا من غیرهم، ثم قتلوه.
وثانیا: أن
الذین خرجوا لقتال الحسین علیه السلام کانوا من أهل الکوفة، والکوفة فی
ذلک الوقت لم یکن یسکنها شیعی معروف بتشیعه، فإن معاویة لما ولَّى زیاد بن
أبیه على الکوفة تعقَّب الشیعة وکان بهم عارفا، فقتلهم وهدم دورهم وحبسهم
حتى لم یبق بالکوفة رجل واحد معروف بأنه من شیعة علی علیه السلام.
قال ابن أبی الحدید المعتزلی: روى أبو الحسن علی بن محمد بن أبی سیف المدائنی فی کتاب الأحداث، قال: کتب
معاویة نسخة واحدة إلى عُمَّاله بعد عام الجماعة: (أن برئت الذمّة ممن روى
شیئا من فضل أبی تراب وأهل بیته). فقامت الخطباء فی کل کُورة وعلى کل منبر
یلعنون علیًّا ویبرأون منه، ویقعون فیه وفی أهل بیته، وکان أشد الناس
بلاءا حینئذ أهل الکوفة لکثرة ما بها من شیعة علی علیه السلام، فاستعمل
علیهم زیاد بن سُمیّة، وضم إلیه البصرة، فکان یتتبّع الشیعة وهو بهم عارف،
لأنه کان منهم أیام علی علیه السلام، فقتلهم
تحت کل حَجَر ومَدَر وأخافهم، وقطع الأیدی والأرجل، وسَمَل العیون وصلبهم
على جذوع النخل، وطردهم وشرّدهم عن العراق، فلم یبق بها معروف منهم.
شرح نهج البلاغة ج 11 ص 44 الطبعة القدیمة ج 3 ص 15.
وأخرج الطبرانی فی معجمه الکبیر بسنده عن یونس بن عبید عن الحسن قال: کان زیاد یتتبع شیعة علی رضی الله عنه فیقتلهم، فبلغ ذلک الحسن بن علی رضی الله عنه فقال: اللهم تفرَّد بموته، فإن القتل کفارة.
المعجم الکبیر للطبرانی ج 3 ص 68 .
قال الهیثمی: رواه الطبرانی ورجاله رجال الصحیح.
مجمع الزوائد ج 6 ص 266
وقال الذهبی: قال الحسن البصری: بلغ
الحسن بن علی أن زیادا یتتبَّع شیعة علی بالبصرة فیقتلهم، فدعا علیه.
وقیل: إنه جمع أهل الکوفة لیعرضهم على البراءة من أبی الحسن، فأصابه حینئذ
طاعون فی سنة ثلاث وخمسین.
سیر أعلام النبلاء ج 3 ص 496 .
وقال ابن الأثیر فی الکامل: وکان
زیاد أول من شدد أمر السلطان، وأکّد الملک لمعاویة، وجرَّد سیفه، وأخذ
بالظنة، وعاقب على الشبهة، وخافه الناس خوفا شدیدا حتى أمن بعضهم بعضا.
الکامل فی التاریخ ج 3 ص 450.
ثالثا: أن الذین قتلوا الحسین علیه السلام رجال معروفون، ولیس فیهم شخص واحد معروف بتشیعه لأهل البیت علیهم السلام.
منهم: عمر بن سعد بن أبی وقاص، وشمر بن ذی الجوشن، وشَبَثِ بْنِ رِبْعِی، و سنان بن أنس وحَجَّارُ بْنُ أَبْجَر ، وحرملة بن کاهل، وغیرهم. وکل هؤلاء لا یُعرفون بتشیع ولا بموالاةٍ لعلی علیه السلام.
رابعا: أن الحسین علیه السلام قد وصفهم فی یوم عاشوراء بأنهم شیعة آل أبی سفیان، فقال علیه السلام : ویحکم
یا شیعة آل أبی سفیان! إن لم یکن لکم دین، وکنتم لا تخافون المعاد، فکونوا
أحرارا فی دنیاکم هذه، وارجعوا إلى أحسابکم إن کنتم عُرُبا کما تزعمون.
مقتل الحسین للخوارزمی ج 2 ص 38. بحار الأنوار ج 45 ص51. اللهوف فی قتلى الطفوف، ص 45.
کما
أنّا لم نرَ فی کلمات غیره علیه السلام من وصفهم بهذا الوصف. وهذا دلیل
واضح على أن هؤلاء القوم لم یکونوا من شیعة أهل البیت علیهم السلام، ولم
یکونوا من موالیهم.
خامسا: أن
القوم کانوا شدیدی العداوة للحسین علیه السلام، إذ منعوا عنه الماء وعن
أهل بیته، وقتلوه سلام الله علیه وکل أصحابه وأهل بیته، وقطعوا رؤوسهم،
وداسوا أجسامهم بخیولهم، وسبوا نساءهم، ونهبوا ما على النساء من حلی...
وغیر ذلک.
قال ابن الأثیر فی الکامل: ثم
نادى عمر بن سعد فی أصحابه مَن ینتدب إلى الحسین فیُوطئه فرسه، فانتدب
عشرة، منهم إسحاق بن حیوة الحضرمی، وهو الذی سلب قمیص الحسین، فبرص بعدُ،
فأتوا فداسوا الحسین بخیولهم حتى رضّوا ظهره وصدره.
الکامل لابن الأثیر ج4 ص80.
وقال:
وسُلِب الحسین ما کان علیه، فأخذ سراویله بحر بن کعب، وأخذ قیس بن الأشعث
قطیفته، وهی من خز، فکان یُسمَّى بعدُ (قیس قطیفة)، وأخذ نعلیه، الأسود
الأودی، وأخذ سیفه رجل من دارم، ومال الناس على الوَرَس (لباس) والحُلَل فانتهبوها، ونهبوا ثقله وما على النساء، حتى إن کانت المرأة لتنزع الثوب من ظهرها فیؤخذ منها.
الکامل لابن الأثیرج 4 ص 79 .
وقال ابن کثیر فی البدایة والنهایة فیما رواه عن أبی مخنف:
وقال: وأخذ سِنان وغیره سَلَبَه، (جامه) وتقاسم الناس ما کان من أمواله وحواصله (زینت آلات، نقره‌جات) وما فی خبائه (خرگاه) حتى ما على النساء من الثیاب الطاهرة.
وقال: وجاء عمر بن سعد فقال: ألا لا یدخلن على هذه النسوة أحد، ولا یقتل هذا الغلام أحد، ومن أخذ من متاعهم شیئا فلیردّه علیهم. قال: فوالله ما ردَّ أحد شیئا.
البدایة والنهایة ج 8 ص190.
وکل هذه الأفعال لا یمکن صدورها إلا من حاقد شدید العداوة، فکیف یُتعقَّل صدورها من شیعی مُحِب؟!
قال ابن الأثیر فلما
کان من أمر الحسین ما کان دعا ابن زیاد عمر بن سعد وقال له سر إلى الحسین
فإذا فرغنا مما بینا وبینه سرت إلى عملک فاستعفاه فقال نعم على أن ترد
عهدنا فلما قال له ذلک قال أمهلنی الیوم حتى أنظر فاستشار نصحاءه فکلهم
نهاه وأتاه حمزة بن المغیرة بن شعبة وهو ابن أخته فقال أنشدک الله یا خالی
أن لا تسیر إلى الحسین فتأثم وتقطع رحمک فوالله لأن تخرج من دنیاک ومالک
وسلطان الأرض لو کان لک خیر من أن تلقی الله بدم الحسین فقال أفعل وبات
لیلته مفکرا فی أمره فسمع وهو یقول :
أأترک ملک الری والری رغبة * أم أرجع مذموما بقتل حسین
وفی قتله النار التی لیس دونها * حجاب وملک الری قرة عین
ثم
أتى ابن زیاد فقال له إنک ولیتنی هذا العمل وسمع الناس به فإن رأیت أن
تنفذ لی ذلک فافعل وابعث إلى الحسین من أشراف الکوفة من لست أغنی فی الحرب
منه وسمی أناسا فقال له ابن یزید لست أستأمرک فیمن أرید أن أبعث فإن سرت
بجندنا وإلا فابعث إلینا بعهدنا قال فإنی سائر .
الکامل فی التاریخ ج 4 ص 53
قال الحموی: فغلبه حب الدنیا والریاسة حتى خرج فکان من قتل الحسین ، رضی الله عنه ، ما کان . معجم البلدان ج 3 ص 118
قاتلوه من الخوارخ والنواصب
سادسا: أن بعض قتَلَة الحسین قالوا له علیه السلام : إنما نقاتلک بغضا لأبیک.
ینابیع المودة، ص 346.
ولا یمکن تصوّر تشیع هؤلاء مع تحقق بغضهم للإمام علی بن أبی طالب علیه السلام !
وقال بعضهم: یا حسین، یا کذاب ابن الکذاب.
الکامل لابن الأثیر ج4 ص 67 .
وقال آخر: یا حسین أبشر بالنار.
الکامل لابن الأثیر ج 4 ص 66. البدایة والنهایة ج 4 ص183.
وقال ثالث للحسین علیه السلام وأصحابه: إنها یعنی الصلاة لا تُقْبَل منکم.
البدایة والنهایة ج 8 ص 185.
وقالوا
غیر هذه من العبارات الدالة على ما فی سرائرهم من الحقد والبغض لأمیر
المؤمنین وللحسین علیهما السلام خاصة ولأهل البیت علیهم السلام عامة.
قالوا: وکتب إلیه أشراف أهل الکوفة شَبَثِ بْنِ رِبْعِیٍّ الیربوعی،
ومحمد بن عمیر بن عطارد بن حاجب التمیمی، وحجار بن أبجر العجلی، ویزید بن
الحارث بن یزید بن رُوَیْم الشیبانی، وعَزْرَة بن قیس الأحمسی، وعمرو بن
الحجاج الزبیدی: أما بعد فقد اخضر الجناب، وأینعت الثمار، وطمت الجمام،
فإذا شئت فأقدم علینا فإنما تقدم على جند لک مجند، والسلام.
أنساب الأشراف ج 1 ص 411 ، اسم المؤلف: أحمد بن یحیى بن جابر البلاذری (المتوفى : 279هـ) الوفاة: 279 ، دار النشر :
قال
ابن الأثیر: قتله سنان بن أنس النخعی وقیل قتله شمر بن ذی الجوشن وأجهز
علیه خولی بن یزید الأصبحی وقیل قتله عمر بن سعد ولیس بشئ والصحیح انه قتله
سنان بن أنس النخعی وأما قول من قال قتله شمر وعمر بن سعد لان شمرا هو
الذی حرض الناس على قتله وحمل بهم إلیه وکان عمر أمیر الجیش فنسب القتل
إلیه ولما أجهز علیه خولی حمل رأسه إلى ابن زیاد وقال أوقر رکابی فضة وذهبا
* فقد قتلت السید المحجبا قتلت خیر الناس أما وأبا * وخیرهم إذ ینسبون
نسبا.
أسد الغابة - ابن الأثیر - ج 2 ص 21
وقیل إن سنان بن أنس لما قتله قال له الناس قتلت الحسین بن علی وهو ابن فاطمة بنت رسول الله صلى الله علیه وسلم
أسد الغابة - ابن الأثیر - ج 2 ص 21
قال
ابن الأثیر: ولما قتل الحسین أمر عمر بن سعد نفرا فرکبوا خیولهم وأوطؤها
الحسین وکان عدة من قتل معه اثنین وسبعین رجلا ولما قتل أرسل عمر رأسه ورؤس
أصحابه إلى ابن زیاد فجمع الناس وأحضر الرؤس وجعل ینکت بقضیب بین شفتی
الحسین فلما رآه زید بن أرقم لا یرفع قضیبه قال له أعل بهذا القضیب فوالذی
لا اله غیره لقد رأیت شفتی رسول الله صلى الله علیه وسلم على هاتین الشفتین
یقبلهما ثم بکى فقال له ابن زیاد أبکى الله عینیک فوالله لولا انک شیخ قد
خرفت لضربت عنقک فخرج وهو یقول أنتم یا معشر العرب العبید بعد الیوم قتلتم
الحسین بن فاطمة وأمرتم ابن مرجانة فهو یقتل خیارکم ویستعبد شرارکم وأکثر
الناس مراثیه فما قیل فیه ما قاله سلیمان بن قبة الخزاعی.
أسد الغابة - ابن الأثیر - ج 2 ص 22
وجهز
ابن زیاد علیه خمسا وثلاثین ألفا ، فبعث الحر فی الف رجل من القادسیة ،
وکعب بن طلحة فی ثلاثة آلاف ، وعمر بن سعد فی أربعة آلاف ، وشمر بن ذی
الجوشن السلولی فی أربعة آلاف من أهل الشام ، ویزید بن رکاب الکلبی فی
الفین والحصین بن نمیر السکونی فی أربعة آلاف ، ومضایر بن رهینة المازنی فی
ثلاثة آلاف ونصر بن حرشة فی الفین ، وشبث بن ربعی الریاحی فی الف ، وحجار
بن أبحر فی الف .
مناقب آل أبی طالب - ابن شهر آشوب - ج 3 ص 248
سابعا: أن المتأمِّرین وأصحاب القرار لم یکونوا من الشیعة، بل کانوا من الصحابة
قال ابن حجر فی ترجمة کثیر بن شهاب الحارثی یقال ان له صحبة ... قلت ومما یقوی ان له صحبة ما تقدم انهم ما کانوا یؤمرون الا الصحابة وکتاب عمر الیه بهذا یدل على انه کان أمیرا
الإصابة فی تمییز الصحابة ج 5 ص 571 نشر : دار الجیل - بیروت - 1412 - 1992 ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : علی محمد البجاوی
ثامنا: أن یزید بن معاویة حمل (ابن مرجانة) عبید الله بن زیاد مسؤولیة قتل الحسین علیه السلام دون غیره من الناس.
فقد أخرج ابن کثیر فی البدایة والنهایة، والذهبی فی سیر أعلام النبلاء وغیرهما یونس بن حبیب قال: لما
قتل عبیدُ الله الحسینَ وأهله بعث برؤوسهم إلى یزید، فسُرَّ بقتلهم أولاً،
ثم لم یلبث حتى ندم على قتلهم، فکان یقول: وما علیَّ لو احتملتُ الأذى،
وأنزلتُ الحسین معی، وحکَّمته فیما یرید، وإن کان علیَّ فی ذلک وهن، حفظا
لرسول الله صلى الله علیه وسلم ورعایة لحقه، لعن الله ابن مرجانة یعنی عبید الله فإنه
أحرجه واضطره، وقد کان سأل أن یخلی سبیله أن یرجع من حیث أقبل، أو یأتینی
فیضع یده فی یدی، أو یلحق بثغر من الثغور، فأبى ذلک علیه وقتله، فأبغضنی
بقتله المسلمون، وزرع لی فی قلوبهم العداوة.
سیر أعلام النبلاء ج 3 ص317. البدایة والنهایة ج 8 ص235. الکامل فی التاریخ ج 4 ص 87.
وأقبل
عدوّ الله سنان بن أنس الإیادی وشمر بن ذی الجوشن العامری لعنهما الله فی
رجال من أهل الشام، حتّى وقفوا على رأس الحسـین علیه السّلام...».
الأمالی ـ للشیخ الصدوق ـ : 226 المجلس 30.
أمّا «الحصین بن نمیر» فهو من أهل حمص. وأمّا من کان مع شمر، فهم خمسون من الرجّالة، ومنهم أبو الجنوب عبـد الرحمن الجعفی، وترجمته فی بغیة الطلب.
انظر: بغیة الطلب 10 / 4380.
وقد تقّدم سابقاً أنّه قد خرج ـ مع عبیـد الله لقتال المختار فی جیش الشام ـ رجالٌ من قتلة الحسـین، منهم: عمیر بن الحباب، وفرات بن سالم، ویزید بن الحضین، وأُناس سوى هؤلاء کـثیر. الأخبار الطوال: 293.
و «عمیر بن حباب» من عشیرة أبی الأعور السلمی صاحب معاویة.
أنساب الأشراف 13 / 331.
و «فرات بن سالم» الجزری، هو والد: نوفل بن فرات، ترجم له ابن منظور فی «مختصر تاریخ دمشق»، فقال: «ثـقـة».
مختصر تاریخ دمشق 20 / 261 رقم 95.
قـال
ابن سـعد: «دعـا رجـل من أهـل الشام علیَّ بن حسـین الأکبـر ـ وأُمّه آمنة
بنت أبی مرّة بن عروة بن مسعود الثقفی، وأُمّها بنت أبی سفیان ابن حرب ـ
فقال: إنّ لک بأمیر المؤمنین قرابةً ورحماً، فإنْ شئت آمنّاک وامض حیث ما
أحببت.
فقال: أما والله لقرابة رسول الله صلّى الله علیه وآله وسلّم کانت أَوْلى أن تُرعى من قرابة أبی سفیان; ثمّ کـرّ علیه وهو یقول:
أنا علیُّ بن حسـین بن علی *** نحن وبیت الله أَوْلى بالنبی
من شمر وعمر وابن الدعی».
ترجمة الإمام الحسین (ع) - من طبقات ابن سعد - ص 73
در رابطه با این شبهه که شیعیان قاتل امام حسین علیه السلام بود پاسخ‌های متعددی داده شده که ما به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
ابن تیمیه متوفای 728 در منهاج السنه در این باره می‌نویسد: وکانت الشیعة أصحاب علی یقدمون علیه أبا بکر وعمر وإنما کان النزاع فی تقدمه على عثمان ... .
در
صدر اسلام شیعه به کسی گفته می‌شده است که ابوبکر و عمر را بر امیرمؤمنان
علیه السلام برتری می‌دادند؛ اما تنها اختلاف در باره عثمان بود و آن‌ها
امیرمؤمنان علیه السلام را از عثمان برتر می‌دانستند.
منهاج السنة النبویة ج 2 ص 96 ، نشر : مؤسسة قرطبة - 1406 ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : د. محمد رشاد سالم
و
ابن حجر عسقلانی متوفای 852 نیز تصریح می‌کند: شیعیان کسانی هستند که
امیرمؤمنان علیه السلام را دوست دارند و او را بر سایر صحابه مقدم می‌کنند؛
اما اگر بر ابوبکر و عمر مقدم بدانند، شیعه به حساب نمی‌آیند؛ بلکه باید
به او شیعه غالی و رافضی گفت: والتشیع
محبة على وتقدیمه على الصحابة فمن قدمه على أبی بکر وعمر فهو غال فی تشیعه
ویطلق علیه رافضی وإلا فشیعی فإن اضاف إلى ذلک السب أو التصریح بالبغض
فغال فی الرفض وإن اعتقد الرجعة إلى الدنیا فأشد فی الغلو.
هدی الساری مقدمة فتح الباری شرح صحیح البخاری ، ص 459، نشر : دار المعرفة - بیروت - 1379 - ، تحقیق : محمد فؤاد عبد الباقی , محب الدین الخطیب .
بنابر این تعریف، مراد از شیعیانی که قاتل امام حسین علیه السلام، شیعیان دوازده امامی نبودند بلکه همان اکثریت اهل سنت بودند که معتقد به محبت علی (ع) و تقدیم ابوبکر و عمر بر آن حضرت بودند!!
طبق منابع اهل سنت قاتل امام علیه السلام ، یزید بن معاویه لعنة الله علیهما است: (به عنوان نمونه):
قال ابن الأثیر المتوفی 630: أما قتلی الحسین فإنه أشار علی یزید بقتله أو قتلی فاخترت قتله
الکامل فی التاریخ ج3 ، ص474، نشر : دار الکتب العلمیة - بیروت - 1415هـ ، الطبعة : ط2 ، تحقیق : عبد الله القاضی
قال الذهبی المتوفی 748: قلتُ : ولما فعل یزید بأهل المدینة ما فعل ، وقتل الحسین وإخوته وآله
تاریخ الإسلام ج 5 ص 30، نشر : دار الکتاب العربی - لبنان/ بیروت - 1407هـ - 1987م ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : د. عمر عبد السلام تدمرى
قال ابن کثیر الدمشقی المتوفی 774: أنه قتل الحسین وأصحابه على یدى عبید الله بن زیاد
البدایة والنهایة ج 8 ص 222 ،نشر : مکتبة المعارف – بیروت
طبق
روایاتی که در برخی از مقاتل آمده است، امام حسین علیه السلام به دشمنان
خود که در کربلا حاضر بوده‌اند «شیعیان آل أبی سفیان» اطلاق کرده است:
خوارزمی می نویسد: فصاح
بهم : وَیْحَکُمْ ، یا شیعَةَ آلِ أَبی سُفْیانَ ! إِنْ لَمْ یَکُنْ
لَکُمْ دینٌ ، وَکُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ ، فَکُونُوا أَحْراراً فی
دُنْیاکُمْ هذِهِ
مقتل الحسین خوارزمی ج 2 ص 38. بحار الأنوار ج 45 ص51. اللهوف فی قتلى الطفوف، ص 45.
در برخی از کتب اهل سنت آمده که قاتلین امام حسین (ع) نواصب بودند که بغض و کینه حضرت علی (ع) را به دل داشتند و فریاد زدند که ما تو را به خاطر دشمنی با پدرت می‌کشیم: . فقالوا له : إنا نقتلک بغضا لأبیک!
ینابیع المودة لذوی القربى ، القندوزی ، ج3، ص80
از پاسخهایی که وهابیون را زمین گیر کرده حضور صحابه در سپاه عمر سعد بوده که طبق منابع اهل سنت در میان کسانی که نامه به امام حسین (ع) نوشتند ودر سپاه یزید در کربلا شرکت داشتند، تعدادی از صحابه به چشم می خورد که اگر چنان که این ها شیعه بودند پس ثابت می شوند در میان صحابه هم کسانی بودند که از شیعیان علی (ع) بودند و اگر چنان که این ها دشمن اهل بیت بودند پس ثابت می شود که در میان صحابه دشمنان
اهل و نواصب هم بودند و این پایه اعتقادی وهابیون واهل سنت را مبنی بر
عدالت تمام صحابه واهل بهشت بودن آنان را متزلزل می کند.
ابو
حامد غزالی، دانشمند نامدار اهل سنت تصریح می‌کند که واعظان نباید مقتل
امام حسین علیه السلام را برای مردم بخوانند؛ زیرا باعث می‌شود که مردم از
مشاجره و نزاع میان صحابه آگاه شوند و آگاهی از این قضیه سبب می‌شود که
آن‌ها نسبت به صحابه بدبین شوند؛ ابن حجر مکی می نویسد: قال
الغزالی وغیره ویحرم على الواعظ وغیره روایة مقتل الحسین وحکایاته وما جرى
بین الصحابة من التشاجر والتخاصم فإنه یهیج على بغض الصحابة والطعن فیهم.
الصواعق المحرقة ج 2 ص 640 ، لابن حجر الهیثمی المتوفی : 973هـ ، دار النشر : مؤسسة الرسالة – لبنان.
تعدادی از اصحاب در کربلا در سپاه یزیدی حاضر بوده‌اند که به ذکر نام چند نفر از آنان را ذکر می کنیم.
1 . کثیر بن شهاب الحارثی
قال أبو نعیم الأصبهانی المتوفی : 430: کثیر بن شهاب البجلی رأى النبی(ص)
تاریخ أصبهان ج 2 ص 136 ، ، دار النشر : دار الکتب العلمیة – بیروت - 1410 هـ-1990م ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : سید کسروی حسن
قال ابن حجر: یقال ان له صحبة ... قلت ومما یقوی ان له صحبة ما تقدم انهم ما کانوا یؤمرون الا الصحابة وکتاب عمر الیه بهذا یدل على انه کان أمیرا.
الإصابة فی تمییز الصحابة ج 5 ص 571 نشر : دار الجیل – بیروت.
ابن حجر عسقلانی صحابی آن را نوشته و بلاذری نامه او را به امام حسین نقل می کند:
حجار بن أبجر بن جابر العجلی له إدراک.
الإصابة فی تمییز الصحابة ج 2 ص 167 رقم 1957 ، دار النشر : دار الجیل - بیروت
قالوا: وکتب إلیه أشراف أهل الکوفة ... وحجار بن أبجر العجلی... .
أنساب الأشراف ج 1 ص 411
قال أحمد بن یحیى بن جابر البلاذری (المتوفى : 279هـ): وسرح
ابن زیاد أیضاً حصین بن تمیم فی الأربعة الآلاف الذین کانوا معه إلى
الحسین بعد شخوص عمر بن سعد بیوم أو یومین، ووجه أیضاً إلى الحسین حجار بن أبجر العجلی فی ألف.
أنساب الأشراف ج 1 ص 416
قال ابن حجر أبو الفضل العسقلانی الشافعی المتوفی: 852: عبد الله بن حصن بن سهل ذکره الطبرانی فی الصحابة
الإصابة فی تمییز الصحابة ج 4 ص 61 رقم 4630، ، دار النشر : دار الجیل - بیروت
وناداه عبد الله بن حصن الأزدی: یا حسین ألا تنظر إلى الماء کأنه کبد السماء، والله لا تذوق منه قطرة حتى تموت عطشاً.
أنساب الأشراف ج 1 ص 417
قال ابن عبد البر المتوفی 463: عبد الرحمن بن أبى سبرة الجعفى واسم أبى سبرة زید بن مالک معدود فى الکوفیین وکان اسمه عزیرا فسماه رسول الله صلى الله علیه وسلم عبد الرحمن ... .
الاستیعاب ج 2 ص 834 رقم 1419، نشر : دار الجیل – بیروت.
قال ابن الأثیر المتوفی: 630هـ : وجعل عمر بن سعد علی ربع أهل المدینة عبد الله بن زهیر الأزدی وعلی ربع ربیعة وکندة قیس بن الأشعث بن قیس وعلی ربع مذحج وأسد عبد الرحمن بن أبی سبرة الجعفی وعلی ربع تمیم وهمدان الحر بن یزید الریاحی فشهد هؤلاء کلهم مقتل الحسین.
الکامل فی التاریخ ج 3 ص 417 ، دار النشر : دار الکتب العلمیة - بیروت
قال ابن حجر أبو الفضل العسقلانی الشافعی المتوفی: 852: عزرة بن قیس بن غزیة الأحمسی البجلی ... وذکره بن سعد فی الطبقة الأولى
الإصابة فی تمییز الصحابة ج 5 ص 125 رقم 6431، نشر : دار الجیل – بیروت.
قالوا: وکتب إلیه أشراف أهل الکوفة ... وعزرة بن قیس الأحمسی
أنساب الأشراف ج 1 ص 411 .
وجعل عمر بن سعد ... وعلى الخیل عزرة بن قیس الأحمسی
أنساب الأشراف ج 1 ص 419
واحتزت رؤوس القتلى فحمل إلى ابن زیاد اثنان وسبعون رأساً مع شمر... وعزرة بن قیس الأحمسی من بجیلة، فقدموا بالرؤوس على ابن زیاد
أنساب الأشراف ج 1 ص 424
له صحبة وقال أبو حاتم أدرک النبی صلى الله علیه وسلم وصلى خلفه
الإصابة - ابن حجر - ج 4 ص 239
قال المزّی: «سکن الکوفة واستُعمل علیها»، وکان ممّن حضر قتال الإمام علیه السلام بکربلاء،
تهذیب الکمال 11 / 90 رقم 3731.
یکنى أبا سعید رأى النبی صلى الله علیه وسلم
أسد الغابة - ابن الأثیر - ج 4 ص 97
ومن القادة: «عمرو بن حریث وهو الذی عقد له ابن زیاد رایةً فی الکوفة وأمّره على الناس.
بحار الأنوار 44 / 352.
وبقی على ولائه لبنی أُمیّة حتّى کان خلیفة ابن زیاد على الکوفة.
أنساب الأشراف 6 / 376.
450 وقد ذکروا أباه وعمه الحر فی الصحابة وهو على شرط بن عبد البر
الإصابة فی تمییز الصحابة ج 1 ص 195 ، دار النشر : دار الجیل – بیروت
دعا ابن زیاد ... وأسماء بن خارجة الفزاری، ... وقال: طوفوا فی الناس فمروهم بالطاعة ... وحثوهم على العسکرة. فخرجوا فعذروا وداروا بالکوفة ثم لحقوا به
أنساب الأشراف ج 1 ص 416.
طبق نقل ابن ابی الحدید به دستود معاویه زیاد بن سمیه شیعیان کوفه را در زیر هر سنگ و کلوخی پیدا کرده و می کشت ؛ و یا دست ها و پا های آنان بریده و چشم هایشان را کور کرده ؛ و بر تنه های درخت خرما به دار می کشید.
قال
ابن أبی الحدید: فاستعمل علیهم زیاد بن سمیّة وضمّ إلیه البصرة فکان
یتتبّع الشیعة وهو بهم عارف لأنّه کان منهم أیّام على علیه السلام، فقتلهم
تحت کلّ حجر ومدر، وأخافهم، وقطع الأیدى والأرجل، وسمل العیون، وصلبهم على
جذوع النخل وطرفهم وشرّدهم عن العراق، فلم یبق بها معروف منهم.
شرح نهج البلاغة ، ج11 ، ص 44 و النصایح الکافیة ، محمد بن عقیل ، ص 72 .
از روایات و کلمات تاریخی را دلالت می کند که مردم کوفه تابع خلفای قبل از علی علیه السلام بوده اند به طوری که
وقتی امیر مومنان علیه السلام خلافت را در کوفه به دست گرفتند خواستند یکی
از بدعت های عمر – نماز تراویح – را ریشه کن نمایند ؛ لذا به امام حسن
علیه السلام دستور دادند که به مسجد رفته و مانع مردم شوند اما تا حضرت با
این عمل مخالفت نمودند ، مردم صدا به اعتراض بلند کرده که "وای سنت عمر از
دست رفت"
قال
ابن ابی الحدید: «روی أنَّ أمیر المؤمنین (ع) لمّا اجتمعوا إلیه بالکوفة
فسألوه أن ینصب لهم إماماً یصلّی بهم نافلة شهر رمضان، زجرهم وعرّفهم أنّ
ذلک خلاف السنة، فترکوه واجتمعوا لأنفسهم وقدّموا بعضهم، فبعث إلیهم إبنه
الحسن (ع)، فدخل علیهم المسجد ومعه الدرّة، فلمّا رأوه تبادروا الأبواب، وصاحوا: وا عمراه». شرح نهج البلاغة 12: 283 ـ تلخیص الشافی 4: 52.
این
ماجرا به حدی گسترده بود که حضرت در ضمن خطبه ای مفصل می فرمایند من از
شورش عمومی و نیز از بر هم خوردن پایه های حکومت اسلامی در کوفه ترسیدم
!!!این خود بیانگر آن است که بیشتر مردم کوفه از طرفداران خلیفه دوم بودند و
این با شیعه بودن منافات دارد ؛ کلینی طی روایت مفصلی از حضرت امیر (ع) نقل می کند:
وَ
لَوْ حَمَلْتُ النَّاسَ عَلَى تَرْکِهَا وَ حَوَّلْتُهَا إِلَى
مَوَاضِعِهَا وَ إِلَى مَا کَانَتْ فِی عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ |
لَتَفَرَّقَ عَنِّی جُنْدِی حَتَّى أَبْقَى وَحْدِی أَوْ قَلِیلٌ مِنْ
شِیعَتِیَ الَّذِینَ عَرَفُوا فَضْلِی وَ فَرْضَ إِمَامَتِی مِنْ کِتَابِ
اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ | ... وَأَعْلَمْتُهُمْ أَنَّ اجْتِمَاعَهُمْ فِی النَّوَافِلِ بِدْعَةٌ فَتَنَادَى بَعْضُ أَهْلِ عَسْکَرِی مِمَّنْ یُقَاتِلُ مَعِی یَا أَهْلَ الْإِسْلَامِ غُیِّرَتْ سُنَّةُ عُمَرَ ... .
الکافی ج : 8 ص : 58، ح21 الاحتجاج ج : 1 ص : 263، وسائلالشیعة ج : 1 ص : 457، کتاب سلیم بن قیس ص : 718.
